(6) zatoczka przy kamiennej plaży

Przemieszczając się swoim tempem w kierunku, jaki sobie obrała, Madison dotarła wkrótce do miejsca, gdzie musiałaby wejść do wody, by kontynuować swą podróż. Już na pierwszy rzut oka było tam jednak na tyle głęboko, że kobieta zwyczajnie musiała zrezygnować z podobnego pomysłu, by momentalnie się nie utopić. To zaś zmusiło ją do zmiany wybranej trasy i wejścia w leśne zarośla. Krok za krokiem, kroczek za kroczkiem… Dookoła robiło się coraz jaśniej, widziała to nawet mimo gęstych koron drzew, nastawał zatem nowy dzień na wyspie, która dotąd nie przyniosła jej nic dobrego. Czy tym razem miało być inaczej?
Kto wie. Najważniejsze bowiem, że do uszu blondynki – coraz bardziej zmęczonej i wyczerpanej – dotarły stłumione dźwięki rozmowy. Ktoś zdecydowanie był za krzakami, jakie miała przynajmniej z pięć metrów od siebie. Pytanie tylko, czy chciała to sprawdzać…

--> Kamienna plaża

Szło się coraz gorzej, bo piasek jak i ubrania były już mokre. Sam pomimo poprzedniej drzemki, wciąż czuła zmęczenie. Noga też dawała o sobie znać, a ona jeszcze niosła torbę ze swoimi rzeczami. Chciała dotrzeć na plażę i pomimo tego, że była osobą zawsze zaangażowaną we wszelkie akcje, to teraz zwyczajnie chciała odpocząć. Usiąść z Kiarą i Zoryą i przez chwilę nic nie robić. Później i tak trzeba będzie się postarać o jakieś schronienie, choć prowizoryczny dach nad głową. Nie rozmawiała zbyt wiele z nowym towarzyszem, bo musiała się skupić na drodze. Nie podobała jej się ta burza, a dodatkowo robiło się coraz ciemniej. Wszystko zostało zmoczone, więc ciężko będzie rozpalić jakiekolwiek ognisko. Noc w ciemności i zimnie-niezbyt przyjemna perspektywa... Przeszli w końcu na zatoczkę, którą Sam dobrze kojarzyła z wędrówki na plażę. Zatrzymała się i spojrzała na chłopaka.
-Wszystko dobrze, dajesz radę?-rozmasowała sobie bark na którym spoczywała torba. Deszcz lał coraz mocniej, a z oddali dochodziły kolejne grzmoty. Przeszły ją po plecach ciarki, gdy przypomniała sobie burzę poprzedniej nocy. Oby tym razem było spokojniej.

Chód nie był tak ważny dla chłopaka jak myśli, które tworzyły niemal armagedon, oczywiście tylko w jego głowie. Jakiekolwiek wątpliwości co do tego miesjca, a raczej miescja w którym znajdowałby się jego brat. Gdyby nie fakt, że jest w towarzystwie i do tego dojrzałym i to uważającym go za dojrzałego chłopaka towarzystwie już dawno skuliłby się pod pierwszym lepszym drzewem i czekał na śmierć, jednak ciągnęło go przed siebie i nie było to nic innego niż upór i wiara w odnalezienie brata. To był jego priorytet, nawet ból przestał być taki dokuczliwy, gry przypominał sobie co jest najważniejsze w tej przeprawie. Jakiekolwiek żale sprzed wejścia do samolotu, kiedy Kyu nakrzyczał na niego, że chce iść do przeciętnych ludzi i obserwować, prysnęły równie szybko jak się pojawiły, w prawdzie to żal był bardzo rzadkim uczuciem, którym Minho darzył innych ludzi.
Idąc tak nawet nie zauważył kiedy przeszli spory kawałek. Zatrzymał się za dziewczyną i poczuł coś twardego, co pod jego ciężarem jakby się troszeczkę zapadło. Skupiony na tym co ma pod nogą, czy to jakieś zwierze, które właśnie go ukąsiło w stopę, czy to wąż? Nie, to niemożliwe, to adidasy... zachodził sobie w głowie. Jego wiadomości dotyczące przetrwania były nikłe, a tym bardziej nikłe były jego umiejętności społeczne i w szczególności informacyjne, związane z dzikimi zwierzętami.
- Chyba coś mnie ukąsiło... - powiedział przerażony, nadal nie podnosząc nogi z parasola, który wydawał mu się być wężem. Bliski omdleniu oparł się o jednego z kamieni, zdejmując nogę z parasola.

Poprawiła torbę, która powoli zaczynała jej ciążyć. Miała nadzieję, że ubrania w środku oraz cenne zapałki pozostaną suche. Noc w mokrych ciuchach plus brak ogniska mogło się skończyć przeziębieniem, co w tych warunkach nie jest mile widziane. Wiedziała, że Kiara nie zebrała zbyt wielu leków, a i ona sama nie miała za dużo. Jej myśli krążyły już wokół plaży, chwili odpoczynku i zorganizowania jakiegoś schronienia. Typowa Sam-musiała już sobie w głowie to wszystko planować. Spojrzała na swojego nowego towarzysza, który teraz, cały mokry, wyglądał dość mizernie.
-Ukąsiło?-powtórzyła zaskoczona. Pamiętała jak rój osopodobnych owadów ją zaatakował w lesie, ale wątpiła, by w tym deszczu mogły się tu teraz pojawić. Chłopak robił się coraz bledszy, więc nie zamierzała tego bagatelizować. Spojrzała pod jego nogi, bo innej wskazówki nie miała. Wkoło nie było żadnych zwierząt, więc była opcja, że na coś nadepnął. Podeszła ostrożnie i pochyliła się, by dokładnie się przyjrzeć. Faktycznie na coś nadepnął, ale czy to mógł być wąż? Raczej nie, nie tutaj. Na wszelki wypadek jednak tknęła to "coś" kulą. Teraz już była pewna, że to nic groźnego. Pochyliła się jeszcze bardziej, chcąc zbadać to znalezisko. Może to coś przydatnego? Odkopała przedmiot z piasku i już wszystko było jasne.
-Spokojnie, będziesz żył. No chyba, że parasole stały się ostatnio jadowite-zaśmiała się głośno. Jeszcze chwila i biedak by jej tu zszedł ze strachu.

Chłopak chrząknął widząc, że dziewczyna jakoś musi sobie radzić z torbą, chyba w porządku byłoby jakieś okazanie chęci pomocy, choć z drugiej strony siła chłopaka, a raczej jej brak były dość istotnymi informacjami. Pozostawiony sam sobie i swoim myślom, zachowując się jak kompletny nerd, który nie wie jak zachowywać się w niektórych sytuacjach, odwrócił głowę w drugą stronę, zastanawiając się jak zaproponować swoją pomoc, wiadomo sierotą wielką nie był, ale kontakty nigdy nie były jego dobrą stroną. Tak zatracił się w myślach, że nawet nie zauważył, że dziewczyna sprawdza jego stan, o ile tak można było określić jej wzrok.
Jego ciało zdawał się być przeciw niemu, choć usilnie starał się być poważny to drżał nie tylko z zimna, ale również z urywanego śmiechu. Szczerze się przestraszył i głupio mu było spojrzeć na parasol, który okazał się właśnie parasolem, a nie jakimś jadowitym zwierzakiem, ach ta wyobraźnia, zmora wszystkich paranoików, szczególnie nocą! Choć nie czuł się lepiej po sporym kawałku, który przeszli, był zdeterminowany na tyle by dalej iść, nawet w przemoczonych ubraniach, w końcu nie powinni się wyziębiać, czy coś. W prawdzie bardziej martwił się o wpływ deszczu na ich duszę, bowiem jak powszechnie wiadomo, deszcz wysysał z człowieka wszystko co najlepsze, czyli ciepło duszy, takie spaczenie zawodowe, to już mu trzeba wybaczyć.
- Ja.. khym... to naprawdę zdawało się być wężem - stwierdził przekonany swoich racji, które już dawno temu zostały obalone - chyba. - dokończył skonsternowany, patrząc się na przedmiot i nie wiedząc co ze sobą zrobić, w końcu mimo, że był już od roku mężczyzną nadal był sierotą społeczną i jakiekolwiek umiejętności przetrwania, czy też organizacji były bliskie zerowemu poziomowi.

-Spoko, każdemu może się zdarzyć. Zwłaszcza po takich wydarzeniach jak katastrofa samolotu, człowiek może być nieco przeczulony-posłała mu uśmiech. Nie zamierzała się z niego naśmiewać czy kpić, nic z tych rzeczy. Każdy mógł się przestraszyć, zwłaszcza jeśli z dziką przyrodą nie miał byt dużo do czynienia. Podejrzewała, że Mihno był raczej typem, który przesiaduje przed komputerem niż na biwaku. Nie lubiła oceniać ludzi po wyglądzie, ale prawda była taka, że niezbyt często zdarzało jej się w takich osądach mylić. Podniosła parasol i rozłożyła. O dziwo działał, choć nie był w stanie idealnym.
-Zmieścimy się pod nim oboje, chodź-zachęciła go ruchem ręki. Wprawdzie oboje byli już przemoczeni, ale skoro już natrafili na parasol, to czemu z niego nie skorzystać? Przynajmniej deszcz nie będzie ich już smagał po twarzy.
-Może Ty go trzymaj, ok? Będzie wygodniej, bo mam nieco zajęte ręce-no cóż, w jednej była kula, którą musiała operować, zaś drugą podtrzymywała torbę.
-Chodźmy, do plaży nie powinno być daleko. Wolę żeby nie złapała nas tu noc-chciała być znowu w większej grupie. Tak było bezpieczniej, a dodatkowo martwiła się o Zoryę. Dziewczyna poszła na spacer, a Sam nie wiedziała teraz czy już wróciła. Ta wyspa była mocno popieprzona, a jak na złość, ratunku nie było widać.

//Czy możemy już dotrzeć na główną plażę, czy MG ma dla nas inne plany? :)//

Deszcz rozpadał się na dobre, a burza wyraźnie zaczęła zbliżać się w stronę wyspy, fundując parze rozbitków przerażająco fascynujące widowisko w postaci jasnych błyskawic co rusz przecinających niebo. Powietrze wypełniło się charakterystycznym zapachem zmieszanym z wonią czegoś, czego ocaleni zdecydowanie nie mogli się spodziewać – kwiatów, które w swym zapachu przypominały jaśmin. Co dziwniejsze, nie dostrzegali ich w okolicy. Wiatr, wiejący już teraz wyraźnie od zachodu - lasu, przynosił jednak tę otumaniającą woń, która wkrótce prawie zawładnęła nozdrzami kobiety i mężczyzny. Kontynuowanie podróży powiodło by ich wprost na upragnioną plażę, jednakże istniało wiele innych możliwości. Jedną z nich było sprawdzenie źródła zapachu. Czy nie byli na to jednak zbyt zmęczeni?

Wstyd zakradł się do jego emocji, który starał się usilnie zastąpić jakimś porządnym, szczerym uśmiechem, który zdawał się naprawiać wszystko, przynajmniej na razie. Dla samego Minha była to ogromna udręka, uśmiechać się, udawać, że wszystko jest w porządku, kiedy naprawdę był przekonany, że gdyby nikt mu nie pomógł leżałby tam i z uwielbieniem patrzył w gwiazdy, myśląc jedynie o śmierci, która w końcu musi nadejść! Tak, troszeczkę dramatyzmu, nie ma co, ale na wyobraźnię młodszego Banga lepiej nie marudzić, bo wystarczy tylko jego słaba psychika, która i tak już dzielnie troszczyła się jego emocjami w takiej sytuacji, kiedy wciąż był przerażony całym tym miejscem i co gorsza, zamyślaniem się gdzie też jest jego brat!
- Okej, okej, panuję nad sytuacją. - przytaknął skupiając się na trzymaniu parasolu, oczywiście robiąc minę jakby rączka była jedynym ratunkiem w tej sytuacji, co wyglądało trochę komicznie, ale priorytety Minho to naprawdę ciężki temat, on po prostu nie ogarniał życia, dlatego warto to przemilczeć.
- Mhm - jej słowa skwitował jedynie mruknięciem, bo przecież chciał się znaleźć wśród ludzi, im więcej tym lepiej! - Hmm, czujesz ten zapach? - spytał z nagle zamglonymi oczami, owszem jego organizm jeszcze nie doszedł do pełnej sprawności, jednak zmysł węchu był naprawdę dobrze przystosowany i nienaruszony, dlatego woń kwiatów wydawała się być jak jakaś kołysanka, ciągnąca w swoją stronę, tylko żeby ich dobrze ułożyć do snu. - Jak myślisz, to dobry znak? - spytał, całkowicie polegając na kobiecie, która wydała mu się być bardziej przystosowana do takiej sytuacji.

Lało niesamowicie, ale przynajmniej mieli parasol. Niewielka ulga, aczkolwiek było miło, że nie leje im prosto w twarz. Mogli się z tego cieszyć, póki niebo nie zaczęły rozjaśniać kolejne błyskawice. To nie wróżyło spokojnej nocy, a i teraz Sam zaczęła się obawiać, że sami proszą się o kłopoty.
-Chyba musimy już zrezygnować z parasola. Burza się do nas za bardzo zbliżyła-raczej nie musiała mu mówić co to oznaczało. Albo inaczej-nie chciała go stresować. Parasol mógł przyciągnąć piorun, a tego niestety mogliby nie przeżyć. Źle szło się w mokrym piasku, zwłaszcza z problemami z kolanem, ale zostanie tam nie wchodziło w grę. Ciekawa była czy ludzie na plaży jakoś się już zorganizowali, czy jest woda. Przeszli całkiem niezły kawałek, kiedy Mihno zwrócił jej uwagę na zapach.
-Tak, to trochę dziwne-powiedziała cicho i rozejrzała się. Wcześniej tego nie czuła, ani tutaj, ani w lesie. Samych kwiatów, od których musiał pochodzić zapach, też nie widziała. Kiedy jej towarzysz zadał kolejne pytanie, spojrzała na niego nieco zaskoczona. Chyba nie wierzyła w znaki.
-Zapach musi pochodzić z lasu i szczerze mówiąc nie wiem co oznacza. Możemy to sprawdzić, ale wtedy nie wiem kiedy dojdziemy na plażę-niezbyt chciało jej się teraz ganiać po lesie, w ciemności i deszczu. Zwłaszcza mając na uwadze co działo się tam zeszłej nocy.
-Możemy sprawdzić przy linii drzew, ale wolałabym się tam nie zagłębiać. Co Ty na to?

//Mihno, zostawiam Ci wybór co dalej ;)//

Chłopak nawet nie zastanawiał się nad sensem jej słów, naprawdę wolał nie myśleć o możliwościach jakie są w trakcie burzy, kiedy jest się na mokrym piasku i w dodatku pod parasolem! W prawdzie to chłopak by nie wymyślił jakiegoś sensownego wniosku. Po prostu fizyka w jego świecie nie istniała, byli tylko ludzie i rysunki, a to wystarczyło w egzystencji, przynajmniej młodszemu Bangowi. Jedno oczywiście nie kolidowało z drugim, bo strach znów złapał go nie tylko za gardło, ale również za mięśnie, które dostały dziwnych skurczy, które kończyły się w  sposób oczywisty, doprowadzając Minho do paniki, która rosła w jego oczach.
Spokojnie! Przecież jesteś z koleżanką, nie wpadaj w panikę Minho! Powtarzał jak jakąś cudowną mantrę w głowie, co chwila nerwowo patrząc na kobietę. Gdy dotarło do niego znaczenie jej słów stwierdził, że się w końcu wykaże, a co! Przecież bóle mięśni i wszystkiego co tylko mogło go boleć (ścięgna itp.) zaczynały powolutku ustępować, dlatego młody Bang czuł się już troszeczkę lepiej, co oczywiście zamieniło jego nastawienie o wręcz 180 stopni, chciał przygody, a co! W końcu można żyć jak jeden ze swoich bohaterów komiksowych, cuda się zdarzają prawda?
- Sprawdźmy to! - wykrzyknął nagle w przypływie entuzjazmu. Nawet jego oczy wcześniej przerażone, teraz chętne do zwiedzania, skrupulatnie ukrywały ból, który chłopak wciąż odczuwał po pobudce na wyspie. W prawdzie nawet brak jedynek, który wciąż wydawał się być jedynie iluzją nie był tak dotkliwy, choć uśmiechanie się wciąż było sprawą drugorzędną, tak samo jak ciągły ból w prawej nodze. Podszedł do lini drzew, powoli jak przystało na kuśtykającego człowieka i spojrzał między drzewa, naprawdę był ciekaw co też może tam być i czy przypadkiem to nie będzie jakaś jaśminowa zupa, która uleczyłaby jego silny głód, dający co jakiś czas o sobie znać.

//idziemy tam!//

Spojrzała nieco zaskoczona na ten entuzjastyczny okrzyk. Jeszcze przed chwilą wydawało się, że Mihno jest wyczerpany i boi się własnego cienia, a teraz nagle chciał ruszyć w las. Spojrzała w kierunku plaży, a potem na linię drzew. Cholera, trzeba było jednak nie zostawiać mu decyzji i walić prosto do celu. No, ale skoro się zgodziła, to nie mogła teraz się wycofać. No i nie zostawi chłopaka samego, jakoś nie wydawało się to w porządku.
-No dobrze, to idziemy-powiedziała właściwie do siebie samej. Mihno ruszył w kierunku drzew, a ona jeszcze rozejrzała się dookoła, jakby wypatrując kogoś lub czegoś. W końcu westchnęła zrezygnowana i poszła za nim. W lesie było dużo ciemniej i ciężko było cokolwiek dostrzec z tego miejsca. Niestety jej telefon był na wyczerpaniu, więc nie zamierzała go używać. Przydałaby się pochodnia albo latarka… marzenia ściętej głowy! Weszła już za linię drzew, wciąż niezbyt przekonana do tego pomysłu. Oby tylko te drzewa pozostały na swoim miejscu i nic nie postanowiło ich wyrwać z korzeniami i wyrzucić w powietrze.
-Nic tu nie widać. Chyba trzeba wejść głębiej-powiedziała do swego towarzysza.

//Prosimy MG o przekierowanie nas do właściwego miejsca ;)//

Para rozbitków miała się dopiero przekonać, na ile rozsądna była decyzja przez nich podjęta, jednakże przy silnej burzy, jaka rozpętywała się coraz bardziej, poruszanie się po mokrym piasku na otwartym terenie mogło być równie niebezpieczne, jak i podróż po lesie. Z tą jednak różnicą, że w drugim przypadku przynajmniej mogli choć trochę osłonić się przed zacinającym deszczem, a to zawsze było jakąś pociechą. Na dodatek przepiękny zapach zdecydowanie kusił ich nozdrza, przyciągając jednocześnie myśli. Był również do tego stopnia intensywny, że nie dało się nie poczuć, skąd mógł pochodzić. Wręcz nawoływał, by skierować się w jego stronę, co też ocaleni zrobili, zagłębiając się przy tym w las, aby wkrótce trafić do miejsca, które w jasny dzień z pewnością robiłoby oszałamiające wrażenie.