Siedzenia - klasa ekonomiczna (sektor 3.)

Jak się okazało, gdy wrócił na miejsce rozmowa tych że dwojga ustała. Albo po prostu nie słuchał. Zamknął oczy i rozsiadł się wygodnie w fotelu kładąc sobie na piersi magazyn Playboy'a. Próbując zdrzemnąć się choć na chwile przywołał wspomnienia ostatnich wydarzeń. Śmierci matki czy zabójstwa tego gościa w sklepie jubilerskim. nie omieszkał też wspomnieć o barmanie który robił za pedzia oraz jakiejś rozszalałej baby co niby jej siostrze dziecko zrobił. Bez obrazy dla nikogo, ale jeśli była urody tej kobiety to nie tknął by jej nawet palcem. Ma swoje zasady. Przywołał sobie też miły obrazek. Wąż Boa pyton dusiciel, pożera barmana na raz. Nawet już prawie zasnął.
I wtedy się zaczęło. Pierwsze turbulencje które skutecznie go z tego snu wybudziły. Jego czasopismo gdzieś poleciała pod nogi. Otworzył oczy i spojrzał przed siebie. Zaczął się chyba jakiś ruch. Michael schylił się po czasopismo ale samolotem ponownie wstrząsneły turbulencje, tylko tym razem nie przestały. Nie myśląc długo zaczął szybko poszukiwać swojego pasa bezpieczeństwa. W podobnej krzątaninie był jego brat. W końcu dorwał  swój pas i zapiął się by nie wylecieć z miejsca, bo jak zdążył kątem oka zauważyć psy a nawet niektórzy ludzie odbijali się od samolotu niczym piłki ping-pongowe.
Jeśli udało mu się zapiąć pas to zaczął siłować się z deską rozdzielczą nad jego głową. Jak na razie nic z nich nie wyskakiwało, a powinny te maski tlenowe. Nie wiadomo czy działa to automatycznie czy nie. Wydarł zabezpieczenie i wyciągnął dla siebie maskę. W między czasie jakiś dość mocny bagaż zdążył w niego uderzyć. Poczuł dość silny ból w okolicach klatki piersiowej. Jak widać, wszystkie bagaże podręczne zaczęły żyć własnym życiem. Nic dziwnego, przy takich warunkach.
Przystawił sobie tą maskę do ust i założył ją jak maskę. Jeśli to wszystko mu się powiodło to złapał się mocno za łokietniki fotela. Oglądał parę filmów i wiedział co w takich momentach należy robić. Spadek ciśnienia i nagła zmiana wysokości samolotu w pewnym momencie sprawia że człowiek nie ma czym oddychać. Nie chciał się udusić. Doskonale wiedział że jeśli turbulencje nie ustana to samolot prawdopodobnie się rozbije a oni wszyscy poniosą śmierć. Nic jednak innego w tej chwili nie mógł zrobić. Wydawać więc by się mogło że jest to sytuacja bez wyjścia. Liczyć można tylko na jakąś boską siłę.
W tym momencie spojrzał na brata, ale tylko na chwilę. Może pasowało by coś powiedzieć, a może nie. Nie miał zamiaru jednak pojednywać się z nim jako pierwszy. To On go zostawił nie na odwrót. Odwrócił głowę przed siebie i w trakcie tych wszystkich turbulencji starał się utrzymać na swoim miejscu na tyle na ile to możliwe.

Sam udało się sporo przeczytać, ale w końcu poczuła zmęczenie. Czekała ją jeszcze przesiadka więc nie było sensu się katować. Zostawiła słuchawki w uszach i odłożywszy książkę na bok zamknęła oczy, po chwili zmorzył ją przyjemny sen. Nie wiedziała jak długo spała, ale obudziła się dość gwałtownie czując wstrząsy. Zdjęła słuchawki i rozejrzała się. Czyżby wlecieli w burzę? Nie, to chyba nie to… Wstrząsy były coraz silniejsze co oczywiście zaczynało martwić Sam, tak jak i chyba resztę pasażerów. Chwyciła za pasy i szybko się zapięła. Nastąpiło to tuż przed nadejściem największych wstrząsów. Nagle wszystko zaczęło latać w powietrzu, włączając w to jej książkę. Bagaże wypadały masowo razem z ubraniami i innymi pierdołami. Trzeba było uważać by czymś nie oberwać. Ludzie zaczęli krzyczeć, niektórzy płakać czy nawet się modlić, a Sam trzymała się kurczowo podłokietników fotela. Nie była zbyt religijna i jakoś nie przyszło jej do głowy by teraz to zmieniać. Próbowała sobie przypomnieć w jakiej pozycji należy się ustawić w razie wypadku, co robić, ale w głowie miała pustkę. Tak, ludzie nigdy nie zwracają uwagi na to co mówią stewardessy na początku. Sam poczuła jak jej żołądek zaczyna robić fikołki, ale ciężko się było teraz na czymkolwiek skupić,  nawet  na szukaniu torebki. Na szczęście opanowała odruch wymiotny a po chwili z sufitu spadły maski tlenowe. Przyciągnęła jedną do siebie i założyła gumkę, która miała ją utrzymać na głowę. Obróciła głowę by spojrzeć czy któryś z jej współpasażerów nie potrzebuje pomocy. Nie wyglądało na to, a kolejne wstrząsy wcisnęły kobietę mocniej w fotel. Coś uderzyło mocno o jej nogę, ale nie była w stanie spojrzeć w dół, strach ją całkowicie sparaliżował. Nie mogła nic zrobić, zupełnie nic. Jedyne co zostało, to czekanie na finał tej sytuacji. Nie pomagał fakt, że w jej głowie dudniło jedno: rozbijemy się!

Kiedy mężczyzna zadał pytanie dotyczące relacji między nią, a jej byłym polegającej na przyjaźni - spojrzała na niego z zaskoczeniem. Szczerze, to nie wyobrażałaby sobie Michaela jako przyjaciela. To praktycznie, aż nie realne i mało prawdopodobne aby dał się z nim wytrzymać. Nawet w friendzone.
-Nie, nie jesteśmy. No chyba, że osoba, która Cię wyzywa i poniża jest twoim przyjacielem. Wtedy mogłabym się nad tym głębiej zastanowić.- Odpowiedziała na jego pytanie, którego odpowiedź raczej nie mogła zszokować. Przewidywalne, że osoby które się rozstały raczej nie kwapią do siebie dalszą miłością. Przemienia się to w raczej coś na styl małej wojny emocjonalne gdzie każdy, każdemu gra na nerwach. Tak właśnie jest teraz pomiędzy tą dwójką.
- Można tak powiedzieć, że ze sobą byliśmy chociaż nie lubię wracać do tych czasów. Luka w pamięci. - Opowiedziała, tak aby uniknąć dalszych wnikań w temat bruneta. Jej związek był rzeczą którą wydarzyła się w złym czasie i o złej porze. Nawet nie można tutaj winić Michaela, chociaż on pomógł w dużym stopniu aby nawet nie przetrwać próby czasu.
Domyślała się, że jej rozmówca może być spokrewniony z Michaelem ale nie spodziewała się, że jego starszy brat przybył aby ratować młodego. Na moment zamilkła bo nie wiedziała co powiedzieć. O Nathanielu zdążyła się nasłuchać historii. Tych złych, oczywiście. Zawsze przedstawiany był jako ten, który pozostawił rodzinę dla dziewczyny. Niby nic w tym złego, ale Michael po alkoholu przynajmniej dwa razy potrafił Madison o tym mówić wraz z bujnymi epitetami i przekleństwami.
- Madison. - Przy uścisku przypomniało jej się, że przedstawiła się jako zimna suka i chyba lepiej aby Nathaniel, jednak nazywał ją po imieniu niż po pseudonimie wymyślonym przez jego brata. Chociaż pewnie i tak po wyjściu z samolotu nigdy więcej na siebie nie wpadną więc nawet nie musi zapamiętywać jej imienia!
Zadanie pytania o przyczynę rozstania było zaskakujące. Madison spojrzała na niego z miną typu "are you kidding me?". Była zaskoczona i zarazem trochę zniesmaczona, że temat zawsze krąży wokół Michaela. Zastanawiała się jednak dlaczego mężczyzna prosto z mostu zadaje takie pytanie, chociaż mógł już wcześniej na ten temat pogadać z swoi bratem. Madison wyczuwa podstęp!
Niestety, nie było jej dane opowiedzieć jej wersji dlaczego związek nie przetrwał bo na swoje siedzenie wrócił ten, o którym temat nigdy się nie kończy. Spojrzała na niego i jedynie przewróciła oczami. Niezręcznie spojrzała na starszego Callaghana i w milczeniu odwróciła się w swoją stronę. Rozsiadła się wygodnie i na oczy nasunęła czarny kapelusz aby to, żadne światełka od ekraników nie docierały do jej oczu. Wystarczyło kilka minut aby Madison odpłynęła w sen.

Ze snu wybudziło ją uczucie, że jej ciało unosi się w powietrzu i po chwili o coś uderza. Gdy zsunęła czapkę ze swoich oczu naprawdę myślała, ze to wszystko jej się przyśniło. Przez chwilę żyła z myślą, ze to był jedynie sen o spadaniu przez wiele godzin w czarną czeluść. Wszystko prysnęło wraz z pojawieniem się kolejnych turbulencji. Każde silniejsze od poprzedniego. Madison zaspanym wzrokiem rozglądała się na boki. Jej reakcja była lekko opóźniona. Zanim do jej mózgu dotarło aby zapiąć pas, bo zobaczyła że robią to osoby obok niej, jej ciało zdążyło kilka razy odczepić się od siedzenia. W momencie kiedy tuż obok niej przeleciała ogromną torbę, zdała sobie sprawę, że nie są to normalne turbulencje. Zaczęła się panika na pokładzie, jak i w głowie Madison, która przywykła do prowadzenia spokojnego trybu życia. Bez żadnych cholernych niespodzianek podczas lotu samolotem. Ręce zaczęły jej się trząść, co utrudniało zapięcia pasu bezpieczeństwa. Mimo to, po chwili udało jej się tego dokonać. Odetchnęła z ulgą. Nerwowo rozglądała się we wszystkie strony. Obok niej przeleciała chyba każda torba, która opuściła swój schowek. Ba, jedna nawet trafiła w ramię. Próbowała zamknąć oczy, aby je zaraz otworzyć i w spokoju dolecieć do Los Angeles. Stres wywołał u niej ból brzucha, który w tej całej sytuacji wcale jej nie uspokajał. Spojrzała przed siebie czekając, aż za zasłonki wyjdzie ktoś z obsługi i powie, że to tylko przejściowe. Mijały chwile i nikt się nie pojawił. Na pokładzie robiło się coraz gorzej. Nawet osoby, które nie zdążyły się zapiąć potrafiły z impetem przelecieć z przodu na tył pokładu. Madison pochyliła się do przodu i zakryła głowę rękami aby niczym w nią nie dostać i nie stracić przytomności. Chociaż w tej sytuacji utrata świadomości byłaby najlepszym wyjściem. W jej głowie była istna panika. Obraz z całego jej dotychczasowego życia przelatywały jej przed oczami. Nawet nie była świadoma tego, że z jej gardła wydobywa się pisk. Nie potrafiła się uspokoić. Ręce trzęsły się jak galaretka. Nie potrafiła się uspokoić. A kto by potrafił kiedy twój samolot prawdopodobnie zaraz się rozbije? Pozostało ci jedynie piszczeć i wrzeszczeć aby zgrać się z tłumem.

Pierwsze turbulencje nawet nie zwróciły jej uwagi, przecież czasem do nich dochodziło. Może zmieniali wysokość, na której lecieli i tym było to spowodowane. Po chwili jednak stawały się one coraz intensywniejsze i nawet na twarzy jej towarzysza pojawiło się zaniepokojenie. Oznaczało to, że natychmiast należy wrócić na swoje miejsca. Kobieta zerwała się z miejsca i ruszyła do swojego sektora, po drodze wpadła na jedną stewardessę i uderzyła o ścianę. Na szczęście po chwili udało jej się dotrzeć do miejsca. Pierwsze co to sprawdziła, czy z Jasmine wszystko w porządku. Dziewczynka była trochę przestraszona, ale to dotyczyło wszystkich w samolocie. Kiara sprawdziła, czy jest dobrze przypięta i dopiero potem zajęła się swoimi pasami. Upewniła się, że jest wszystko w porządku i złapała mocno córkę za rękę. Przecież to jeszcze nic nie oznaczało, może po prostu jakieś problemy techniczne i potrzeba chwilki, żeby wszystko się unormowało.
- Nic nam nie będzie - zapewniła córkę. Nie mogła mieć takiej pewności, ale musiała dodać jej otuchy. Jeszcze tylko moment i wszystko miało się uspokoić. Jednak on nie nadchodził. Kobieta powtarzała sobie w głowie, że wszystko będzie w porządku. Z jednej strony ściskała córkę, a drugą dłoń zaciskała na swojej torbie, mając wrażenie, że zaraz ją przedziurawi paznokciami. Moment później zaczął wylatywać bagaż podręczny z półek, co tylko sprawiło, że ludzie zaczęli panikować i krzyczeć. Kiara oberwała czyimś plecakiem i przesunęła się w kierunku córki. Było coraz gorzej, w momencie, gdy dostrzegła jak ktoś przelatuje przez ich cały sektor i uderza w ścianę, po czym pada na ziemię poczuła, że to wszystko dzieje się naprawdę i uświadomiła sobie, że zmierzają ku katastrofie. Przytuliła córkę, nie chcąc żeby patrzyła na to co dzieje się dookoła i próbowała jak najbardziej się schylić, by nie zostać czymś uderzoną. Zacisnęła mocno zęby, żeby nie pozwolić sobie na krzyk, by nie zdenerwować jeszcze bardziej córki. Zacisnęła tylko mocno powieki, czekając na to co ma nastąpić na chwilę…

Po wejściu na pokład samolotu Jasmine zajęła się dokańczaniem rysunku, który zaczęła jeszcze na lotnisku, jednak po pewnym czasie zmorzył ją sen. Pochowała więc kredki do niewielkiego plecaka i wyciągnęła swojego słonia. Można stwierdzić, że trzynastolatka jest trochę za duża na przytulanki, jednak ten słonik dawał jej poczucie bezpieczeństwa i uspokajał dziewczynkę, z resztą, był jednym z pierwszych prezentów od Kiary, więc miał ogromną wartość sentymentalną. Sporą część lotu przespała, gdy już w miarę wygodnie udało jej się ułożyć w fotelu, obudziła się dopiero wtedy, gdy poczuła szarpnięcia i na pewno nie było to spowodowane kopaniem oparcia jej fotela. Coś było nie tak.
Przecierając oczy rozejrzała się na boki. - Mamo? - zawołała zdziwiona, że nie ma jej obok. - Mamo? - powtórzyła nieco głośniej, jednak gdy dostrzegła kobietę uśmiechnęła się delikatnie. Kolejne wstrząsy jednak sprawiły, że na twarzy dziewczynki rosło już tylko przerażenie. - Co się dzieje? - zapytała wtulając się w kobietę, a chude palce zacisnęła na przytulance. Bała się, gdy słyszała jak latające przedmioty obijają się o siedzenia czy ściany samolotu, jednak starała się nie wpadać w panikę, w końcu mama powiedziała, że nic im nie będzie, więc czemu jej nie wierzyć? Oby tylko miała rację.

Dziś pamiętał ojca jak przez mgłę. Nie przeszkadzało mu to jednak dostrzec ogromne podobieństwo w zachowaniach młodszego brata - strasznie przypominających mu o ojcu. Zdawał mimo wszystko sobie sprawę, że o Mike'u wiedział nie wiele, osiem lat jakie przyszło im żyć z dala od siebie wiele zmieniło. Nieustannie nurtowało go pytanie - czy mógł to przewidzieć?
W rozmowie z Madison dało się zauważyć, że był może i aż nazbyt ciekawski i dociekliwy - ale nie interesowało Go to. Wiedział, że za kilka godzin przyjdzie im się rozstać na lotnisku i już prawdopodobnie nigdy się nie zobaczą. Miał świadomość, że od Mike'a nie wiele się dowie, a taka okazja wydawała się być jedyną i  niepowtarzalną. Rodzeństwo czekała ciężka praca by powrócić przynajmniej w małym stopniu do dawnych relacji.
Do blondynki nie odezwał się już. Michael zdawać by się mogło wrócił w idealnym dla Niego momencie. Nie umknęło uwadze starszego brata poplamiona koszula i woń alkoholu. Nie odezwał się jednak, choć wiedział, że powinien. W końcu odpowiedzialność za brata ciążyła właśnie na nim i każdy jego ewentualny wybryk był równie jego winą.Cóż... widocznie cały ten ciąg popieprzonych zdarzeń kompletnie go przytłoczył. Nathaniel usadowił się z powrotem wygodnie na miejscu przytakując uprzednio głową do ex Mike'a.

Mijały kolejne chwile podróży przez które to nic ciekawego się nie wydarzyło. Nathan nie potrafiąc w spokoju zasnąć ciągle znajdował sobie inne zajęcie, które to umiliło by jego czas. To przesłuchał kolejny album ulubionego zespołu, to obejrzał jakiś film, to pograł sobie w pokera na pokładowym pulpicie, który był w ofercie linii lotniczych. W głowie wciąż jednak miał istny bajzel, który wydawał się nie do uprzątnięcia. Zbyt dużo się wydarzyło...

Nie spał, gdy rozpoczął się cały ten ciąg niezapowiedzianych turbulencji. Nie zrobił sobie z nich niczego mając świadomość, że powodów może być milion. Niepokoił go jedynie fakt, że zabrakło komunikatu ze strony pilotów. Rozejrzał się w pierwszym momencie po ludziach, którzy reagowali... różnie. Minęło kilka chwil zanim nastąpiły kolejne - tym razem nieustające wstrząsy samolotu. - Bez paniki. - Stwierdził do kobiety w ciąży siedzącej koło Niego. Cały ciąg wydarzeń zdawał się mijać błyskawicznie. Podręczne bagaże i wszelkie inne pierdółki zaczęły walić się po całym sektorze. Ludzi ogarnął strach... panika. Nie zaprzeczę, że samego Nathan'a zaczęły owładać czarne scenariusze tego lotu. Brak jakiegokolwiek kontaktu z załogą nie poprawiał sprawy. Mężczyzna zapiął natychmiastowo pasy bezpieczeństwa próbując tym samym uniknąć podzielenia losu dwóch psów, których los wydawał się przesądzony. - To tylko chwilowe. - Starał się jak mógł uspokoić ciężarną i pomógł Jej w zapięciu pasów. Faktem było jednak, że sam również nie potrafił zebrać myśli do kupy i chyba nie wierzył w wiarygodność swoich słów. Wiadome "człowiek jest mądry zanim do czegoś nie dojdzie". Tak można było śmiało mówić w tej sytuacji. Normalnie przecież doskonale wiedziałby co robić, ale teraz...? Totalne zaćmienie umysłu. Rozejrzał się raz jeszcze po pasażerach w sektorze; większość była w totalnym oszołomieniu i nie było co się dziwić. Przez moment nawet przeszło mu przez myśl by rozpiąć pasy i zaczął pomagać każdemu z kolei. Odrzucił ją wszak przypominając sobie o zadaniu jakie ma do spełnienia w Los Angeles. Z resztą... nie było już na to czasu. Spojrzał wtem na brata przerażonym wzrokiem czując, że śmierć puka im obu do drzwi. - Przepraszam. - Rzekł krótko, ale z zauważalną skruchą, którą tłumił przez te kilka dni w sobie. Nie oczekiwał odpowiedzi, nie oczekiwał niczego...
W dalszej kolejności założył maskę tlenową, która pojawiła mu się przed oczyma. Zamknął powoli oczy starając się uspokoić. Wrzaski i krzyki innych ustały. Nie słyszał już nic innego prócz własnego oddechu. Nagle zobaczył obraz żony z synem, uśmiechających się do Niego. Rozpoczął modlitwę, z przekonaniem, że Bóg jest ich ostatnią nadzieją. Wtem uświadomił sobie, że nie chciał umrzeć... nie w taki sposób, nie bez pożegnania. Wiele błędów w życiu popełnił, ale czy naprawdę na to zasługiwał?