Toaleta - klasa ekonomiczna

Kiara była osobą która kilkukrotnie analizowała możliwe wyjścia przed podjęciem jakiejś decyzji. Dodatkowo nawet jeżeli takowa zapadła to starała się na wszystko ponownie spojrzeć obiektywnie by utwierdzić się w przekonaniu, że postępuje prawidłowo. Dochodziła do konkluzji, że po raz kolejny obrała właściwą drogę i pewną ścieżką zaczynała nią stąpać. Tym razem też dreptała, ale z nogi na nogę przypominając małe dziecko. Zachowywała się nieco infantylnie, czekając w kolejce do łazienki, ale nawet nie była w stanie rejestrować swojego zachowania, gdyż myślami była daleko stąd. Wędrowała po kalifornijskim wybrzeżu, czując delikatny podmuch morskiej bryzy, dotykając opuszkami palców małej dłoni, zagłębiając się w czekoladowym spojrzeniu… Pokręciła głową, wprawiając swoje włosy w ruch. Nie miała pojęcia, czy drzwi nie zostaną jej zamknięte przed nosem, a od razu układała bajkowe scenariusze. Krążyła gdzieś kilka metrów nad ziemią i nie tylko w rzeczywistości. W końcu dostrzegła, że jej jakże dojrzałe zachowanie ściąga uwagę osób, które cierpliwie oczekiwały na swoją kolej i zachowywały się jak na swój wiek przystało. Z powodu lekkiego zakłopotania brunetka wysłała ciepły i przepraszający uśmiech do blondynki znajdującej się tuż obok.
- Podróż troszkę mnie… denerwuje – powiedziała, zastępując słowo które nasunęło jej się do głowy bardziej odpowiednim eufemizmem. Przywykła do lotów, choć nie do takich długich. Jej zachowanie było spowodowane niepewnością, z którą musiała się zetknąć tuż po przyjeździe do Miasta Aniołów. Dziewczyna wydawała się sympatyczna, tyle mogła o niej powiedzieć na pierwszy rzut oka. Pewnie też była zmęczona podróżą, tak jak wszyscy inni. Kiara zdawała sobie sprawę, że zamknięcie w metalowym pudle przez kilkanaście godzin kilkaset metrów nad ziemią sprawia, że po chwili irytujące staje się to, że osoba obok oddycha.
- Wraca pani do domu czy wycieczka do LA? – zagaiła rozmowę. W końcu jeżeli miała spędzić kolejnych kilka godzin w samolocie to czemu nie umilić sobie tego czasu jakąś miłą pogawędką.

Dla Alicji lot ten był początkiem końca. Los Angeles, do którego wszyscy zmierzali, to ostatnie miasto podczas jej kilkumiesięcznej podróży dookoła świata. W planach miała zwiedzić jeszcze więcej, ale niestety termin operacji zbliżał się wielkimi krokami. Fakt ten przerażał ją niesamowicie. Chociaż lekarze obiecywali, że wzrok się poprawi, a choroba może nawet ustąpi, to Alicja i tak wiedziała swoje, przeczuwając najgorsze, czyli po prostu ciemność, która czaiła się na nią za rogiem od wielu lat. Podczas swojej wyprawy widziała tak wiele pięknych miejsc, że nie potrafiła wyobrazić sobie, jak to będzie, gdy nawet widok z okien jej gdańskiego mieszkania stanie się czymś nieosiągalnym. Mimo wszystko starała się o tym wszystkim nie myśleć i zwyczajnie cieszyć się chwilą. Wszystkie czarne scenariusze wracały do jej myśli, gdy tylko zostawała sama, dlatego cieszył ją fakt, iż otacza się tak dużą ilością ludzi. Co chwila zatrzymywała swoje spojrzenie na krzyczących dzieciach kilka siedzeń przed nią, na biznesmenie nieopodal, aż w końcu przerzucała wzrok za okno. Przyzwyczaiła się do lotów, w końcu kilka ostatnich miesięcy spędziła w samolotach, ale jednak to oczywiste, że pewniej czuła się na ziemi. I może dlatego właśnie wierciła się w swoim fotelu, co chwila zmieniając piosenki w swoim telefonie, których słuchała przez słuchawki i przerzucając strony gazety, na której i tak za bardzo się nie skupiała. W końcu zdecydowała udać się do łazienki, do której nie miała daleko, więc po chwili zmaterializowała się w kolejce. Przestąpiła z nogi na nogę, a jej uwagę zwróciła ciemnoskóra kobieta, która - o dziwo - po chwili nawet się odezwała. Alicja odchrząknęła.
- Rozumiem, sama też wolę oglądać samoloty na niebie niż nimi latać, ale nie pozostaje nam nic innego - odpowiedziała z tym swoim charakterystycznym akcentem, wzruszając ramionami. Zdecydowanie ten lot należał do dłuższych w życiu blondynki, ale nie było innego wyjścia, jeżeli miała po raz pierwszy (i pewnie ostatni) zobaczyć na własne oczy chociaż mały fragment Ameryki.
- Wycieczka - odparła krótko z nieznacznym uśmiechem na twarzy. - A pani? Co takiego zmusiło panią do kilkunastogodzinnego lotu? - dodała jeszcze, odruchowo unosząc brwi. Naprawdę ciekawiło ją, w jakim celu wszyscy lecą akurat do Los Angeles, chociaż nigdy jakoś specjalnie się nad tym nie zastanawiała.

- W sumie lepsze to niż płynąć wpław przez ocean, prawda? – skomentowała, uśmiechając się choć po chwili uświadomiła sobie, że to wcale nie jest śmieszne. Zdawała sobie sprawę, że niektórzy są w stanie przepłynąć ogromne odległości byleby uciec ze swojego kraju ogarniętego ubóstwem czy wojną. Mimo iż była na misji w Afryce wiele lat temu to cały czas pamiętała tych ludzi, ich twarze, słowa, poczucie strachu. Martwili się o sprawy, które dla przeciętnego Amerykanina były niezauważalne, bo przecież przysługiwały nam pewne przywileje. Nie wszyscy mieli tyle szczęścia, a jakby im nagle przyszło żyć w takich warunkach? Jak przeciętny człowiek, który ma do McDonaldsa dziesięć minut z buta odnalazłby się w sytuacji, w której sam musiałby upolować sobie jedzenie albo musiał coś oddać bądź sprzedać by uzyskać dostęp do wody? Stwierdziła, że pewnie większość nie dałaby rady, bo są zbyt przyzwyczajeni do swojego trybu życia. I przecież nigdy się nie dowie, ponieważ nikt nie zorganizuje takiego przetrwania w rzeczywistości…
- Jest pani z Europy? – zapytała od razu, rozpoznając specyficzny akcent. W swoim życiu była kilka razy w Europie, jednak nie przyjeżdżała jedynie wylegiwać się na plażach w Hiszpanii czy Grecji. Jej rodzice woleli zazwyczaj zwiedzać, poznawać miasta, inne kultury, obyczaje i kuchnie. Tak więc przyzwyczaiła się do różnych odmian angielskiego i nawet zaczynała je rozpoznawać. Potrafiła określić kto z jakiej części Europy pochodzi i też miała pewne przypuszczenia, co do blondynki, ale nie chciała się wychylać.
- Naiwność… Przepraszam, bujam dziś nieco w obłokach – powiedziała i po chwili, gdy zrozumiała sens swoich słów roześmiała się. Przecież naprawdę dryfowała w powietrzu. – Lecę z nadzieją, że ktoś kogo zostawiłam kilka miesięcy temu nadal będzie miał ochotę ze mną rozmawiać. Pewnie wyjdę na totalną idiotkę, ale mimo wszystko warto spróbować. – dodała po chwili. Nie miała żadnej pewności w którą stronę może potoczyć się to spotkanie i czy w ogóle zastanie osobę, do której leci. Lecz było wysoce prawdopodobne, że jeżeli by nie spróbowała to potem żałowałaby do końca życia.
- I jestem Kiara, proszę nie mówić mi na per pani, bo czuję się wtedy strasznie staro – powiedziała po raz kolejny, obdarzając blondynkę uśmiechem. Radosny wyraz twarzy praktycznie nie opuszczał mulatki i dało to się od razu zauważyć. Nawet gdy rozmyślała to potrafiła podejść do swojej sytuacji z dystansem, by nie wylewać swoich problemów na kogoś, kto znajdował się obok.

- Nie zaprzeczę - odpowiedziała z uśmiechem. Cóż, trzeba przyznać, że samoloty w dzisiejszych czasach wiele ułatwiały i, nie oszukujmy się, były niezbędne. Alicja starała się nie słuchać opowiadań mamy, która za każdym razem mówiła córce przez telefon, że taka opcja podróżowania wcale nie jest bezpieczna. Kobieta zawsze zdawała Ali relacje z aktualnych ewentualnych katastrof, prób porwania i przeróżnych nieprzyjemnych sytuacji nad ziemią. Młoda Popławska zdawała sobie sprawę, że jej rodzicielka nie jest zadowolona z faktu, iż jej jedyne dziecko jest poza domem już od kilku miesięcy i stara się ją zniechęcić, ale w końcu, gdy już straci wzrok, będzie w nim przebywała całymi dniami, bo jaki niby był sens wychodzenia z własnego pokoju? Blondynka za każdym razem starała się zmienić temat albo przekonywać kobietę, że przecież na drogach również giną ludzie, ba! o wiele więcej ludzi.
Co do tego ogólnego ubóstwa i spraw, na które przeciętny, np. Amerykanin nie zwracał uwagi, to Alicja zdecydowanie zgodziłaby się z rozmówczynią. Co prawda nigdy nie oglądała na własne oczy takich obrazków jak Kiara, ale była zdania, że wszystko docenia się, gdy się to straci. Może gdyby takim ludziom przyszło polować, wtedy dopiero doceniliby swoje sklepy oddalone o kilkanaście metrów od domów i nie narzekaliby na kolejki, korki i tym podobne. Zresztą daleko nie trzeba szukać, bo przykładem takiej straty była Ala. Jeszcze kilka lat temu nie zastanawiała się nad tym, jakby to było stracić wzrok, nie napawała się widokiem każdego najmniejszego szczegółu, a teraz? Teraz dokładnie badała spojrzeniem twarz swojej rozmówczyni. Prawda jest taka, że problemy ludzi pierwszego świata to zwykły żart, bo większość martwi się, czy bateria w jego najnowszym telefonie wytrzyma do rana, podczas gdy inni walczą o wodę do picia.
- Tak, z Polski - potwierdziła skinieniem głowy. Zazwyczaj ludzie brali ją za Rosjankę, co w sumie było dosyć zrozumiałe, bo ten akcent w połączeniu z angielskim mógł robić takie wrażenie.
Alicja zmarszczyła brwi, słysząc słowa kobiety. - Brzmi poważnie, ale życzę, żeby wszystko poszło po pani myśli - odparła, spoglądając na rozmówczynię. - Uważam, że lepiej wyjść na idiotkę niż później żałować, że się nie spróbowało - dodała jeszcze. Popławska pewnie nie byłaby zdolna do takiego poświęcenia, ale ciężko stwierdzić, bo przecież nie wiedziała, o co dokładnie chodzi. I nie zamierzała dopytywać, bo wtedy byłoby to szczytem wścibskości.
- Ach tak, Ala - powiedziała z uśmiechem. Zawsze przedstawiała się skrótem swojego imienia, bo wydawało jej się, że tak jest po prostu łatwiej. Gdy drzwi toalety się otworzyły, a przed nimi zostały już tylko one dwie, Popławska odezwała się ponownie:
- Wchodź, stałaś tu pierwsza - wskazała ruchem głowy na otwarte drzwi.

Kiara próbowała sobie przypomnieć, co wie na temat Polski. Wiedziała, że była tam kiedyś przejazdem, jak w kilku innych słowiańskich krajach. Kojarzyła kilka polskich potraw, podstawowe zwroty jak „dzień dobry”, „proszę”, „dziękuję” i „przepraszam”. Kojarzyła najważniejsze historyczne wydarzenia, gdyż jej ojciec bardzo interesował się historią, a szczególne narodami, które bywały w przeszłości stygmatyzowane. Uważał, że warto pamiętać o takich wydarzeniach, by nie pozwolić by rozwinęły się ponownie pod inną postacią w teraźniejszości. Chciała zapytać, z której części kraju pochodzi blondynka, czy z pięknych gór czy – w jej mniemaniu – znad zimnego, polskiego morza, lecz stwierdziła, że odpuści sobie wypytywanie, bo jeszcze wyjdzie na wścibską, a nie to przecież miała na celu.
- Też mam taką nadzieję – powiedziała praktycznie sama do siebie, wyglądając na zamyśloną. W głowie w między czasie powtórzyła imię blondynki, choć była pewna, że mimo iż stosunkowo krótkie to jakby miała wypowiedzieć je na głos to zapewne zabrzmiałoby zupełnie inaczej ze względu na jej akcent. Choć i tak udało jej się trafić na całkiem miło brzmiące imię, pamiętała, że będąc w Polsce niejednokrotnie słyszała „Krzysztof” albo „Grzegorz”, na początku zupełnie nie wiedząc, że są to imiona. Gdy się zorientowała, to wydawało jej się, że nadaje się dziecku takie imiona za karę, gdyż brzmią tragicznie.
- Dziękuję – powiedziała tylko na odchodne i skierowała się do toalety. Nie przepadała za tymi miejscami w samolocie. Ogólnie strasznie brzydziły ją publiczne, ogólnodostępne toalety. Zdawała sobie sprawę, że wszystko jest czyszczone i zadbane, ale była zbyt dużą pedantką, żeby nie poczuć się źle, z myślą że musi użytkować takie, a nie inne miejsce. Opuściła je jak najszybciej mogła i minęła się w drzwiach ze swoją rozmówczynią.
- Życzę udanej wycieczki – dodała, obdarzając ją po raz kolejny ciepłym uśmiechem i przepuściła. Wiedziała, że pewnie już nigdy się z nią nie zobaczy, chyba ze przy odbiorze bagażów, a na pewno nie zmieni z nią już nigdy słowa. Połączył je tylko na chwile ten lot, który przecież za kilkanaście godzin dobiegnie ku końcowi.

Cóż, Polska nie jest największym krajem świata, Alicja spotykała na swojej drodze osoby, które nawet nie wiedziały, gdzie dokładnie leży kraj, z którego pochodzi. I chociaż sporo osób kojarzyło jej ojczyznę z wódką, sandałami w połączeniu ze skarpetami, przekrętami i kradzieżami, to nie wstydziła się tego, skąd pochodzi. Nie miała powodów, by to ukrywać. Szkoda, że Kiara nie pochwaliła się dziewczynie swoją widzą na temat Polski, bo to na pewno w jakimś stopniu przywróciłoby jej wiarę w ludzi. Poza tym to naprawdę miłe uczucie, gdy człowiek staje naprzeciw kogoś, kto pochodzi z drugiego końca świata i zna podstawowe zwroty po polsku.
Popławska obserwowała dokładnie kobietę. Chociaż jej właściwie nie znała, to życzyła jej jak najlepiej. W końcu niewiele osób zdecydowałoby się na tak długi lot praktycznie w ciemno. Blondynka naprawdę chciała, by ciemnowłosej udało się przeprowadzić rozmowę, o której przed chwilą wspomniała i żeby wszystko poszło po jej myśli.
Gdy nowo poznana kobieta zniknęła za drzwiami toalety, Alicja oparła się plecami o ściankę gdzieś w pobliżu, by tam poczekać spokojnie. Dłonie oparła na swoich biodrach i spojrzała przed siebie. Nie musiała czekać długo na ponowne otwarcie się drzwi, więc tym razem to ona weszła do środka. I właśnie w tym momencie, gdy zamykała drzwi, usłyszała ten niepokojący dźwięk.
- Nie, nie, nie - powiedziała do siebie, naciskając na klamkę, a ta nie ustąpiła. Przekręciła zamek, ale ten najwyraźniej odmówił posłuszeństwa. Nie znała się na tym, ale jedno jest pewne - została uwięziona! I chociaż nigdy nie panikowała w zbyt małych pomieszczeniach, to teraz zrobiło jej się jakoś bardziej gorąco. Ponownie kilka razy szarpnęła za klamkę, ale nie poskutkowało. Nadal była zamknięta w najmniejszym pudełku z możliwych kilkaset metrów nad ziemią.
- Um... jest tam ktoś? - spytała głośno, zbliżając się maksymalnie do drzwi; przyłożyła nawet ucho, ale póki co niczego nie dosłyszała. A co, jeśli Kiara już dawno odeszła w swoim kierunku? Przecież nikt inny się nią teraz nie zainteresuje. - Halo - powtórzyła, odruchowo zaciskając powieki.

Kiara nie była sobą, nie zachowywała się jak na nią przystała. Była odpowiedzialną i rozsądną kobietą. Lecz człowiek zakochany robi wiele innych, dziwnych rzeczy, których po sobie nie spodziewała. Teraz nie było już odwrotu... oczywiście w teorii mogła od razu kupić na lotnisku bilet do Nowego Jorku i zapomnieć o swoich planach, lecz jaki byłby w tym cel. A działania bezsensowne są gorsze niż działania złe. Czy miało to jakiś sens? Z minuty na minutę wydawało jej się, że jej drogi myślowe całkowicie powędrowały w nieodpowiednich kierunkach. Gdy ona zajmowała się tylko i wyłącznie swoimi problemami jej towarzyszka podróży była zmuszona do spędzenia dwa razy więcej czasu w samolocie, niż w normalnym przypadku. Całkowicie o tym zapomniała. Wyszukała ją wzrokiem i uśmiechnęła się delikatnie sama do siebie, widząc że dziewczynka już pokłada się do snu. Przynajmniej ona zachowywała spokój i nie niepokoiła się tą całą sytuacją. Brunetka już miała udać się w jej kierunku, gdy usłyszała coś za swoimi plecami. Miała to zignorować, lecz coś jej nie pozwoliło tego zrobić. W końcu cofnęła się o kilka kroków i wtedy usłyszała jak ktoś wzywa pomocy.
- Ala, to ty? - powiedziała po chwili. Zapukała w drzwi dla pewności, że jej się nie przesłyszało, ale była pewna, że ktoś jest w środku. Dziewczyna musiała się zwyczajnie zatrzasnąć, a nie mogła przecież spędzić całego lotu w toalecie.
- Przepraszam, mogłabym prosić o pomoc? - Kiara skierowała się w stronę, gdzie powinny znajdował się stewardessy, one zapewne były zwyczajne do takich sytuacji i nie było sensu walić w drzwi, a potem opłacać ich naprawy. Miała nadzieję, że obsługa lotu okaże się kompetentna i pomoże Ali.

Rzeczywiście ludzie zakochani zazwyczaj zachowywali się inaczej, dużo częściej kierowali się tylko intuicją (i sercem, oczywiście), a przede wszystkim nie myśleli racjonalnie. Z jednej strony było to naprawdę... urocze, ale z drugiej właśnie przez takie zachowanie ludzie czynili niewyobrażalne błędy, a nawet odsuwali się od pozostałych osób. Właśnie tak miłość postrzegała Popławska, która właściwie nigdy w pełni nie zaznała tego uczucia.
Przez chwilę miała wrażenie, że ściany zaczynają zbliżać się do niej. Może to przez to, że naoglądała się za dużo filmów, a może przez to, że naprawdę zaczynała panikować! Gdy początkowo nie usłyszała żadnej odpowiedzi z zewnątrz, zaczęła już wątpić w to, czy w ogóle wyjdzie z pomieszczenia. Naprawdę nie chciała spędzić całej podróży w toalecie. I może było tu nieco więcej miejsca niż wokół jej siedzenia w klasie ekonomicznej, ale jednak wolałaby być między ludźmi i przede wszystkim w miejscu, gdzie powinna być. Odetchnęła z ulgą, gdy usłyszała głos zza drzwi. Właściwie, to niemal pisnęła ze szczęścia, słysząc nową znajomą.
- Dzięki Bogu! Tak, to ja! - potwierdziła jej pytanie, nadal co jakiś czas naciskając na klamkę z nadzieją, ze ta wreszcie ustąpi. Niestety nic się nie zmieniało, a ona nadal tkwiła w tym maluteńkim pudełeczku. - Błagam, wezwij jakąś pomoc - powiedziała, nadal stojąc blisko drzwi. Czy była uratowana? Miała taką nadzieję.

Kiedy Kiara pojawiła się w miejscu, gdzie teoretycznie powinien znajdować się ktoś z obsługi, zastała w nim dwie osoby - rudowłosą kobietę w mundurku stewardessy oraz starszego mężczyznę wyglądającego na zwykłego pasażera. Pogrążeni w wyraźnie emocjonalnej rozmowie, z początku nie zauważyli, że ktoś pojawił się w ich towarzystwie. Zorientowali się dopiero po chwili, kiedy staruszek nieopatrznie uderzył ręką o ścianę niedaleko głowy Kiary. Wtedy to też przerwali dyskusję, a ruda obróciła się w kierunku klientki, posyłając jej przy tym pytające spojrzenie.
- Hm? - Zamrugała kilka razy, dalej wyraźnie pozostając myślami w rozmowie. Potrzebowała kilkunastu sekund, aby powrócić do rzeczywistości. Po tym zaprezentowała Kiarze szeroki uśmiech. - Dzień dobry. Oczywiście. W czym mogę pomóc?
Mężczyzna zaś milczał, stojąc i przyglądając się tej, która przerwała mu dialog.
Tymczasem zamek w toalecie zatrzeszczał niepewnie kilka razy, dając Alicji nadzieję na to, że odpuści, jeśli tylko dziewczyna włoży nieco więcej siły w swoje próby.

Miała wrażenie, że nagle cała obsługa się rozpłynęła i jakby na złość wcześniej była kolejka do toalety, a teraz nagle żywe duszy w okolicy? To był po prostu pech. Kiedy człowiek był w potrzebie nagle nie było nikogo, kto wyciągnąłby pomocną dłoń. Ruszyła dalej w kierunku pomieszkania obsługi i gdy zobaczyła śmiejącą się i rozmawiającą parkę to spojrzała na nich z pożałowaniem. No tak, jaki mężczyzna nie oparłby się, żeby nie poderwać stewardessy podczas lotu, klasyk. Wywróciła oczami, choć miała wrażenie, że nie zostało to zauważone przez tą dwójkę, bo mogło to wydawać się z lekka infantylne.
- Ala... moja znajoma zatrzasnęła się w łazience, trzeba jej pomóc, bo raczej nie może spędzić tam całego lotu, prawda? - jej ton był spokojnym, ale nie niemiły. Przecież to nie była nikogo wina, że doszło do takiego zdarzenia. Z drugiej strony dobrze, że to nie przydarzyło się jej, skoro Jasmine już przysypiała to nikt nie zorientowałby się, że jej nie ma. Wyobraziła sobie siebie w tym małym pomieszczeniu podczas turbulencji i od razu poczuła się gorzej. Niby nie miała klaustrofobii, ale to nie byłoby miłe doświadczenie. Odwróciła się na pięcie i zaprowadziła za sobą rudowłosą. Pokazała jej kabinę i zapukała po chwili do środka, by znowu upewnić się, że jej się nie wydawało.
- Sprowadziłam pomoc, zaraz cię wypuścimy - powiedziała łagodnym tonem. Była przyzwyczajona do przekazywania o wiele gorszych wieści, więc ta sytuacja wydawała się tylko małym wypadkiem, który zostanie zaraz rozwiązany. Ważne było żeby nie wpadać w panikę, prawda? Kiara spojrzała wymownie w kierunku rudowłosej i oczekiwała od niej jakieś reakcji na zaistniałą sytuację.

Słysząc słowa Kiary, które jakby ją orzeźwiły, stewardessa otworzyła szeroko usta, potrząsając głową w zszokowaniu. Przecież zamek w toalecie wymieniano nie dalej jak w zeszłym tygodniu! Dokładnie po tym, jak zacięła się inna osoba. Ten samolot był jakiś przeklęty.
- Jeju, oczywiście! - Pisnęła raczej mało profesjonalnie, stając na palcach i przez chwilę grzebiąc w schowku dla personelu, aby wreszcie wyciągnąć stamtąd niewielki śrubokręt. Po tym natomiast podążyła za pasażerką, kompletnie ignorując starszego pana, który to jednak postanowił im towarzyszyć, stając za nimi.
Czekając na odzew ze strony zatrzaśniętej, rudowłosa zapukała jeszcze kilka razy, naciskając klamkę i ciągnąc drzwi do siebie. A kiedy zupełnie nic to nie dało, pochyliła się i zaczęła grzebać śrubokrętem w zamku, jakby naprawdę liczyła na to, że w ten sposób uda jej się otworzyć kabinę.
Po kilku próbach, które nie dały nic poza rosnącą irytacją, siwowłosy staruszek westchnął ciężko, odsuwając kobietę na bok. Wyciągając pęk kluczy, jakie miał w kieszeni koszuli, spojrzał porozumiewawczo na Kiarę i uśmiechnął się pokrzepiająco.
- Niech się panie nie boją, panienki kochane. To, że mam osiemdziesiąt lat, nie oznacza zupełnego zdziecinnienia. Jeszcze potrafię otworzyć zamek. W przeciwieństwie do Triss. - Tutaj spojrzał na rudą, która wydęła usta w niezadowoleniu.
- Tato... - Zaczęła, jednak mężczyzna przerwał jej machnięciem ręki i skupił się na zamku, który puścił niecałe dwie minuty później. Starszy pan, wyraźnie zadowolony ze swojej przydatności, odsunął się od drzwi.
- No, gotowe. Możesz wychodzić, kochanieńka. - Rzucił jeszcze, kłaniając się i odchodząc powoli w stronę siedzeń. Stewardessa natomiast została, rozglądając się w zaaferowaniu.

Kiara z neutralnym wyrazem twarzy obserwowała rozwój sytuacji. Nie chodziło oto, że to ją irytowało czy niekompetencja stewardessy wydawała się jej porażająca. Raczej denerwowało ją to, że już od kilkunastu minut Jasmine jest gdzieś tam pośród tych wszystkich ludzi i nikt nie patrzy na nią kątem oka. Wiele na samolocie nie mogło się wydarzyć, ale ona jako troskliwa matka martwiła się o swoją córkę. To był jej drugi lot w życiu, pierwszy zniosła średnio, większość go musiała przespać. Powinna tam być i trzymać ją za rękę, a musiała bez celu szwendać się po pokładzie. Po raz kolejny nerwowo obejrzała się za ramię, ale stąd nie była w stanie dostrzec dziewczynki. Skrzyżowała ręce na klatce piersiowej i zaczęła się przysłuchiwać wymianie zdań. Miała wrażenie, że uczestniczy w jakimś kabarecie. Jej lot z Nowego Jorku do Sydney minął bez jakichkolwiek problemów, lecz to był inny przewoźnik. Trzeba było skusić się na propozycje biologicznego ojca i zostać kilka dni, a potem polecieć klasą biznesową, którą chciał opłacić. Lecz one nie była przyzwyczajona by coś za darmo dostawać, szczególnie od człowieka którego znała kilka dni.
Udało jej się nie skomentować tej całej sytuacji, choć była nieco zabawna. Wiele by dała by móc teraz usiąść gdzieś w ciszy i móc poszukać książkę gdzieś w spokoju przy drinku. Lecz to były jej małe marzenia na obecną chwilę, a musiała zadowolić się tym, że jej znajoma została wypuszczona.
- Dobrze się czujesz? - zapytała z przyzwyczajenia, choć była przekonana, że dziewczynie nic się nie stało. Miała już nigdy więcej na nią nie wpaść, a jednak los znowu je połączył choć na chwilkę. Zerknęła na rudowłosą i starszego mężczyznę., posyłając im pełen wdzięczności uśmiech.
- Miejmy nadzieję, że już nikt podczas tego lotu tam nie utknie - powiedziała w żartach, chcąc rozluźnić atmosferę po czym po raz kolejny obejrzała się za ramię, poszukując Jasmine. Posłała przepraszające spojrzenie znajomej i dała znać, że musi już iść ponieważ nie podróżuje sama.
- Oddałabym wszystko za dobre mohito - powiedziała praktycznie same do siebie na odchodne. Nigdy nie pija dużo, dlatego też alkohol łatwo uderzał jej do głowy, ale w obecnej sytuacji chętnie by się czegoś napiła.

zt.