Siedzenia - klasa ekonomiczna (sektor 2.)

| start

Wchodząc po schodach na pokład samolotu, mimowolnie pomyślała o wszystkich tych katastrofach, o których tyle mówi się ostatnio w mediach.
Jeśli dobrze liczyła w tym roku było ich już siedem, a w samym lipcu około czterech. Liczby ofiar czy rannych nie pamiętała, zresztą gdyby nawet, w niczym by jej to nie pomogło. Klamka zapadła, decyzja została podjęta, a za kilkadziesiąt godzin brat wyjedzie po nią na lotnisko. Bilet schowany w torbie stał się namacalnym dowodem na czekającą na nią podróż, na Syndey, które już za jakiś czas będzie się kurczyć pod nogami aż zniknie całkowicie przykryte warstwą chmur, podczas gdy ona będzie siedzieć spokojnie na swoim miejscu, w ogóle nie myśląc o takich dyrdymałach jak katastrofy lotnicze. Statystyki (których nigdy nie sprawdzała zbyt dokładnie) mówiły o tym, że samolot jest najbezpieczniejszym środkiem transportu. Szkoda tylko że ta Hannah nie polegała już tak bardzo na liczbach. W tamtej chwili żałowała, że nie jest dawną sobą, która z przekonaniem wierzyła w zdanie specjalistów i nawet przez myśl by jej nie przeszło, aby zanegować to, co pisywano w książkach.
Z (prawie) lżejszym sercem ruszyła przed siebie, ciasno przyciskając do swojego ciała bagaż podręczny, aby nie uderzyć nim żadnego z pasażerów w głowę. Nie miała ochoty na niepotrzebne utarczki, czuła się wystarczająco zmęczona po nieprzespanej nocy i jedyne, o czym marzyła, oprócz bezpiecznego dotarcia do Los Angeles, oczywiście, było założenie słuchawek oraz odpłynięcie w swój świat, gdzie jedynym problemem jest wybór kolejnego utworu. Dość sprawnie przechodziła więc między kolejnymi siedzeniami, z jednej strony nie chcąc tworzyć korka na przejściu, z drugiej pragnąc już zatonąć w swoim fotelu. Co prawda klasa ekonomiczna nie mogła zapewnić jej zbyt wielu wygód, ale lepsze to niż nic. Bilet miał swoją cenę, więc nie było nawet mowy o zmarnowaniu go.
Widząc ludzi przeciskających się w tę i w tamtą, nie przyglądała się ich twarzą, ale patrzyła na to, co wyrabiają. Jakby nie mogli usiąść na swoich miejscach i czekać. Nie zamierzała być tak otwarta jak oni i nawiązywać nowe niepotrzebne kontakty, które znikną w chwili, gdy wszyscy opuszczą lotnisko w Ameryce. Jednak obserwując osoby rozmawiające przy toaletach oraz wymieniające uwagi przez swoje siedzenia, ledwie zauważyła, że sama nie zmierza w stronę własnego fotela. Dopiero gdy minęła sektor drugi, zorientowała się, że coś jest nie tak. Wyjęła swój bilet i, widząc, że jest położony w nieco innym miejscu, gwałtownie zawróciła, przy okazji gubiąc też paszport, który magicznym sposobem wypadł z niedomkniętej torby.

Paszport wylądował pod moimi nogami i nawet nie zauważyłem kto go upuścił, bo byłem zajęty szukaniem stewardessy, która wyjaśniłaby mi gdzie i kiedy mogę zapalić. To dopiero mój drugi lot samolotem, nie mam w tym przesadnego doświadczenia, nie znam sposobów na to jak odetkać uszy przy starcie i nawet nie myślę nic o jakichkolwiek katastrofach lotniczych. Nie mieści mi się w głowie, że akurat mi miałoby się coś takie przydarzyć, w obliczu tak poważnych dla mnie problemów, z którymi obecnie się zmagam.
Pochylam się, by podnieść paszport, bo widzę, że nikt inny nie kwapi się do tego i obracam go kilka razy w dłoniach, rozglądając się po ludziach. W końcu zwyczajnie otwieram dokument, mimowolnie czytam imię, nazwisko, czy datę urodzenia. Patrzę na zdjęcie i szybko odnajduję właścicielkę zguby. Przepraszam kilka osób i po paru krokach jestem za Tobą i delikatnie pukam Cię w ramię.
- Hej, Hannah, nie zapomniałaś o czymś?- pytam Cię jak stary znajomy i pokazuję Ci przy tym moje lekko zakrzywione zęby w półuśmiechu. Automatycznie poprawiam swoją czapkę i lekko nachylam się do Ciebie stając na drodze ludziom, którzy mogliby staranować Twoje drobne ciałko.
Przez chwilę patrzę się na Ciebie, bo wydaje mi się, że skądś kojarzę tą twarz. Przypominasz mi trochę te małolaty z Chicago, które zaczęły szybko ćpać, nakładają sobie mnóstwo ciemnego makijażu, który potem spływa im niezwykle filmowo, po kilku dniach siedzenia w melinie. Jak byłem młodszy chodziłem z taką, ty też wydajesz mi się przez to atrakcyjna. Ale to nie dlatego jesteś mi znajoma, odrzucam to podobieństwo i gapię się na Ciebie, wciąż nie pokazując Ci paszportu, bo zatopiłem się w swoich rozmyślaniach i zapomniałem o nim.
- Hej, nie podrywałem cię w klubie, czy coś takiego? – pytam stosunkowo prostacko, swoim śmiesznym Chicagowskim slangiem, ale nie chciałem przez to powiedzieć nic złego, ani cię obrazić. Naprawdę się nad tym poważnie zastanawiam.

Paszport wypadł, a Hannah, zainteresowana bardziej swoim miejscem niż zawartością torebki, zdążyła przejść jeszcze parę kroków do przodu, tym razem skupiając się wyłącznie na numeracji siedzeń, a nie spacerach reszty pasażerów. Zapewne poleciałaby do Los Angeles zupełnie nieświadoma swojej zguby, która wyszłaby na wierzch dopiero przy odprawie, stanowczo za późno na jakiekolwiek poszukiwania. Dobrze więc, że znalazł się ktoś, kto zainteresował się dokumentem bezpańsko walającym się na wykładzinie samolotu.
Stuknięcie w ramię było jedną z tych rzeczy, których w tamtej chwili i okolicznościach spodziewała się najmniej. Zatrzymana przez ten pozornie zwyczajny, ale przecież wyraźnie wskazujący na jej osobę gest, błyskawicznie obróciła się na pięcie, żeby zaraz potem stanąć twarzą w twarz z (tak jak się spodziewała) nieznajomym chłopakiem. Szybko zmierzyła go uważnym spojrzeniem, odruchowo poprawiając przy tym bagaż podręczny zwisający bezwładnie ze szczupłego ramienia. Jednak zanim zdążyła o cokolwiek zapytać, on odezwał się pierwszy, używając przy tym jej imienia, zupełnie tak jakby się już poznali.
- Nie. - Lekko skonsternowana, ściągnęła brwi, nie do końca rozumiejąc, skąd wzięła się ta nagła poufałość. Ostrożnie przyjrzała mu się jeszcze raz, próbując dopasować tę twarz do jakiegokolwiek znanego nazwiska. Coraz wyraźniej czuła, że nie zna nawet jego imienia, ale musieli się już gdzieś widzieć. Przedwczesna demencja w jej wykonaniu czy może jedynie przelotne spotkanie na ulicy jednego z miast, w których bywała?
Badawczy wzrok, jakim ją obrzucił i ta niewielka przerwa w rozmowie sprawiły, że nieco się rozluźniła. Najwyraźniej nie ona jedyna w tym towarzystwie doznawała tego głupiego uczucia, że powinni się już trochę kojarzyć.
Słysząc jego kolejne słowa, mimowolnie parsknęła śmiechem, jednocześnie posyłając mu rozbawione spojrzenie. – Raczej coś takiego – powiedziała, zastanawiając się nad akcentem chłopaka, który zdecydowanie nie przypominał australijskiego. Ameryka? Wiedziała, że sama również nie mówi niczym rodzona mieszkanka Syndey, ale jej sposób mówienia przypominał go trochę bardziej. – W pracy nie mam zbyt wiele czasu na takie rzeczy – dodała, decydując się jedynie na niewielkie wyjaśnienie. Mimo to chyba już wiedziała, skąd mogli się znać. Ewentualnie kojarzyć. – Ale cieszę się, że chociaż niektórzy mają czas na zabawę w takich miejscach – stwierdziła z nutką zazdrości w głosie, krzyżując przy tym ramiona na piersiach. – Mieliśmy okazję rozmawiać wcześniej, panie…?

Patrzysz na mnie zdumiona, więc wspólnie próbujemy umieścić swoje twarze w jakiejkolwiek scenerii, która miałaby dla nas sens. Ktoś kto właśnie przechodził obok nas mógłby pomyśleć, że to ten romantyczny moment z filmu, kiedy dwójka nieznajomych wpada na siebie w samolocie i powoli zaczyna rozumieć, że są dla siebie stworzeni i nic nie jest przypadkiem. Niestety, chociaż to bardzo urocze, to wyjątkowo dalekie od prawdy, bo źle interpretuje twoje słowa i kiedy mówisz coś takiego macham zalotnie brwiami i zastanawiam się czy mógłbym być tak pijany, że nie pamiętam jakiś szalonych godzin, które ze sobą spędziliśmy. Potem jeszcze bardziej nie rozumiem o co chodzi, patrzę się na Ciebie nieogarniętym spojrzeniem, przerzucając w głowie miejsca w których ostatnio byłem. Mają czas na zabawę w jakich miejscach? Przypominam sobie jak ostatnio siłą zaciągnąłem Milesa do strip clubu i zastanawiam się czy o to tutaj chodzi.
- Jesteś… - zaczynam, ale nie mam pojęcia jak to ująć w słowa, żebyś się nie obraziła, jeśli się mylę, więc finezyjnie macham biodrami chwilę i macham rękami jak boolywodzki tancerz. Szybko jednak orientuję się, że to nie ma sensu, kończę swoje krótkie przedstawienie, mając cichą nadzieję, że nie zorientowałaś się co insynuowałem. Bo właśnie dopasowałem Twoją buźkę do odpowiedniego miejsca.
- Już wiem kim jesteś. DJ. Stara, wyglądasz na sporo młodszą. Zapamiętałem cię dlatego, że pytałem brata o to czy nieletni mogą tu w ogóle przebywać, a co dopiero grać – tłumaczę się szybko i lekko śmieję z tamtej sytuacji, ale szybko przestaję, bo coś mi świta, że to nie jest super taktowne, a ja nie mam pojęcia, kiedy dziewczyny się obrażają. Do tego niechcący, jeszcze dobitniej, uświadamiam Cię, że zerknąłem na kilka rzeczy w Twoich dokumentach.
- W każdym razie nie jestem żadnym śledzącym cię podrywaczem- zboczeńcem, wbrew pozorom – gadam dalej, mamrocząc niemalże dwa ostatnie słowa. Wyjmuje z kieszeni dresiku Twój paszport i wyciągam go do Ciebie.
- Upadł Ci chyba jak szłaś. Jestem Fitz – kończę, drapiąc się po głowie i przyciskając szczupłe ciało do siedzenia obok, żeby jakiś nieprzyjemny grubas mógł przejść obok, ocierając się o nas swoim wielkim brzuchem.