Światło, gorąc i dużo dymu.
Czy to ja wywołałam ogień, który spalił doszczętnie cały budynek? Może tylko dałam to sobie wmówić, bo w końcu przeżyła tylko jedna osoba, mała, niepozorna, kilkuletnia dziewczynka, obwiniana przez otoczenie. Udaję, że nic z tego nie pamiętam, choć spora blizna na plecach jest trwałym dowodem na to, że jednak pożar był.
Głosy, echo i cichy płacz.
Czy naprawdę nie znalazł się zupełnie nikt z rodziny skłonny przygarnąć mnie pod swój dach? Może nawet jacyś bliscy przyjaciele rodziców? Pogłos własnych kroków, gdy szłam korytarzem razem z panią Jeffriss odbijał się echem w mojej głowie i sprawiał, że łzy ciekły mi po policzkach. Kolejne lata chciałabym zapomnieć.
Wyzwiska, szarpanie i tajna skrytka.
Czy zawsze w grupach musi znaleźć się ten „kozioł ofiarny”, który będzie poniżany przez całą resztę? Może gdybym im odpyskowała i pokazała, że jestem silna daliby mi spokój? Nazywali mnie dziewczynką z blizną, naznaczoną, podpalaczem, a opiekunowie w ośrodku nie reagowali. Znalazłam skrytkę, a właściwie miałam ich kilka, gdzie mogłam w samotności i przede wszystkim w spokoju siedzieć, i myśleć lub pochłaniać różne książki, uwielbiam czytać, i podróżować z bohaterami po świecie. Chciałabym sama mieć takie przygody.
Szpital, gapie oraz miła pielęgniarka.
Czy dziecko z rozbitym kolanem musi być sensacją? Może, gdybym darła się wniebogłosy, nikt nie zwróciłby na całą sytuację większej uwagi, jednak decyzja pani Jeffriss była jednogłośna, trzeba mnie zawieść do szpitala. Tak poznałam miłą pielęgniarkę, która zajęła się moim kolanem i dała nadzieję na zmiany. Właściwie od tego momentu moja historia powinna się zacząć.
Kiara, spacery i nowe życie.
Czy istnieje coś takiego jak zrządzenie losu? Może gwiazdy mi sprzyjały lub cały ten czas był nade mną anioł stróż, który spotkał mnie z Kiarą, tą pielęgniarką ze szpitala, osobą, którą już wkrótce z radością nazywać będę mamą. Cieszyłam się na każde spotkanie z nią, nie mogłam się doczekać aż dokończy wszystkie formalności i wyciągnie mnie z domu dziecka. Aż w końcu z uśmiechem na ustach, raz na zawsze opuściłam to miejsce.
Szkoła, znajomi i bezproblemowe dorastanie.
Czy pójście do szkoły już nie jako ta dziewczynka z domu dziecka było czymś innym? Może dla wielu osób wydawać się to błahe, a dla mnie pierwszy dzień w szkole tuż po zamieszkaniu z Kiarą był niezwykle wyjątkowy. Mama pomogła mi się przyszykować i dodała otuchy, mówiąc, że na pewno znajdę jakieś koleżanki. Tak było. Uczyłam się pilnie, pomagałam w obowiązkach i nie robiłam kłopotu, nie chciałam znowu wylądować w domu dziecka, bo przecież różne rzeczy się dzieją i nie takie historie się słyszało. Na szczęście moja tego etapu nie zawierała.
Pogrzeb, Los Angeles i całkiem spora rodzina.
Czy kiedykolwiek widziałam mamę tak smutną jak wtedy? Może powinnam była ją jakoś pocieszyć, jednak lepiej niż ja robili to wszyscy ludzie, którzy byli członkami mojej nowej rodziny. Później zamieszkałyśmy w Los Angeles na jakiś czas, a jeszcze później poleciałyśmy do Australii, bo mama dostała jakiś list. Nie do końca rozumiałam o co w tym wszystkim chodziło, ale wkrótce to się wyjaśniło.
Australia, Lamar i wielkie zaskoczenie.
Czy to jest właśnie to, o czym marzyłam? Może kolejnym etapem naszej wyprawy okaże się Europa albo nawet Azja? Lamar, czyli tak właściwie można by rzec, mój dziadek, okazał się przemiłym człowiekiem i opowiedział mi wiele niezwykłych historii. To niesamowite uczucie być otoczonym przez tylu ciekawych ludzi, którzy nie osądzają i chcą z tobą rozmawiać.
Powrót, samolot i niespodziewane okoliczności.
Czyli wracamy do Los Angeles. Jednak to nie oznacza końca przygód…
Cóż można powiedzieć o charakterze trzynastolatki? Na dobrą sprawę dopiero się kształtuje, ale na pewno można powiedzieć, że jestem cichą i spokojną dziewczynką. Baczny ze mnie obserwator i dobry słuchacz, choć mówię naprawdę niewiele i ciężko w pełni zdobyć moje zaufanie. Mam opory przed poznawaniem nowych osób, jednak pracuję nad tym, robię spore postępy. Jestem też ostrożna, wolę się dwa razy zastanowić zanim coś zrobię i wszystko dokładnie przemyśleć, nie działam pod wpływem chwili.
Potrafi się dobrze schować, tak, by nikt jej nie zauważył.
Ma zręczne palce, więc wszelkiego rodzaju plecionki całkiem zgrabnie jej wychodzą.
Indeks
