Siedzenia - klasa ekonomiczna (sektor 5.)

Nocturia weszła do samolotu i rozejrzała się w poszukiwaniu swojego miejsca. W sektorze piątym nie było zbyt wiele osób, więc nie musiała się martwić, że uderzy kogoś torbą i będzie musiała przepraszać. Nie to, żeby nie przeprosiła. Jej miejsce znajdowało się przy końcu sektora, i kiedy je zajęła, odetchnęła z ulgą. Wracała do domu, do Wielkiej Brytanii. Kochała swoją siostrę, jednak uważała, że wszędzie dobrze, ale w domu najlepiej. Poza tym tęskniła też trochę za mężem i bardzo żałowała, że nie mógł lecieć z nią. Podróż byłaby przyjemniejsza i może upłynęłaby szybciej. Ale była sama. Miała tylko nadzieję, że jej współpasażerowie podróży będą miłymi ludźmi i będzie mogła zamienić z kimś kilka słów; nie za dużo, gdyż jedyne o czym myślała, to żeby pójść spać i obudzić się już na lotnisku w Anglii.

/z Klasa ekonomiczna-sektor 4

Mirko skończył swój spacer gdy poczuł pierwsze turbulencje. Zaczął iść w stronę swojego siedzenia. Po krótkiej chwili zaczęła wybuchać panika, a samolotem coraz bardziej trzęsło. Chorwat nie miał większych problemów z utrzymaniem równowagi, ale niektórzy jednak mieli. Pomógł starszemu panu który potknął się i upadł na tyłek. Gdyby nie to że ojciec go zawołał pewnie nie zdążyłby dojść do swojego siedzenia. Usiadł i zapiął pasy. -Spokojnie, to tylko turbulencje, zaraz przejdą.- Pocieszał chłopaka ojciec. Mirko się nie bał, dopóki nie zobaczył psów które latały po samolocie jak piłki. Teraz to się przestraszył. -Tylko turbulencje?- Powiedział z sarkazmem do taty. Chłopak złapał za swój plecak, żeby go przypadkiem nie zgubić. I przytulił się do niego mocno. Wyjrzał przez okno, chyba spadali. Ale mogło mu się to wydawać. -Oče naš, koji si na nebesima...- Zaczął odprawiać szeptem chorwacką wersję modlitwy "Ojcze nasz" W tej chwili nie mógł nic więcej zrobić.