Bianca Winslet

"Drogi pamiętniczku,
To absurdalne, że będąc małą dziewczynką mogłam obiecać sobie, że nigdy nie zapalę, a swój pierwszy kieliszek wypiję, gdy osiągnę pełnoletność. Byłam pupilkiem rodziców grzeczną, przeciętną nastolatką. Chciałam się wyłamać z szarych szeregów społeczeństwa i stać się innym, lepszym człowiekiem. Oczywiście musiałam to spieprzyć."
Bianca urodziła się pięknego czerwcowego dnia w Sydney. Była oczkiem w głowie rodziców, którzy zapewniali jej wszystko, o czym tylko może zamarzyć sobie każde dziecko - zabawki, ubranka, jedzenie i dach nad głową. Nie sprawiała raczej problemów wychowawczych. Nie gryzła koleżanek, nie mówiła brzydkich słów, a jej opiekunki cały czas ją zachwalały. Dziewczynka za to była zamknięta w swoim małym, własnym świecie. Bała się otworzyć,  była nieśmiała i przyjaciół zbyt długo przy sobie nie trzymała. Tak jak okres przedszkolny przetrwała, tak w szkole zaczęła być odrzucana, co z kolei podsunęło jej wiele pytań. Co było z nią nie tak?
"Dzisiaj rozmawiałam z taką jedną dziewczyną. Była nawet miła, ale miałam wrażenie, że w jej oczach widziałam zawiść. Zawiść? To znaczy... odnoszę wrażenie, że nie miała dobrych intencji i pewnie już zdążyła mnie obsmarować, jaka ja to jestem nieporadna, jak się jąkam, i  że ledwo mieszczę się w te ciemne jeansy." 
Za to bardzo dobrze się uczyła. Z łatwością zapamiętywała przeróżne terminy, zagadnienia. Radziła sobie zarówno z matematyką jak i z angielskim. Uwielbiała wychowanie fizyczne - była szybka, wysoko skakała i nie miała z tym przedmiotem najmniejszych problemów. No może z wyjątkiem dyskomfortu, który pojawiał się za każdym razem, gdy tylko ściągnęła bluzkę w szkolnej szatni. Kątem oka zawsze widziała szydercze spojrzenia koleżanek, słyszała jak szepczą i wytykają ją palcami.
"Wróciłam do domu z płaczem. Rodziców jeszcze nie było, więc uniknęłam zbędnych pytań. Całe szczęście, bo nie chciałabym kolejnego śledztwa. Na obiad miałam resztki pizzy, ale nie byłam głodna, więc wyrzuciłam je do pobliskiego śmietnika. Jak one mogły mnie tak potraktować? Nienawidzę ludzi. Najchętniej zamknęłabym się w swoim pokoju i z niego nie wychodziła. NIGDY. Ale ta cholerna szkoła... Ona mnie wykańcza psychicznie! Lubię się uczyć, ale dlaczego nie mogę robić tego w domu? Nie jestem nikomu potrzebna, nikt mnie nie lubi, ale to przecież moja wina. Tyle, że ja nie potrafię już tego naprawić".
Bianca była typem dziwaka. Rzadko się odzywała, a jeśli już to strasznie się jąkała. W końcu drwiny odbiły się na jej psychice, a że była dzieckiem wrażliwym, wywołały poważne szkody. Młoda Winslet zaczęła mało jeść, co na początku niezbyt zmartwiło rodziców: "Przejdzie jej, dojrzewa. To jest przejściowe". Jednak tu nie chodziło o same bycie szczupłą, tylko o coś więcej. Niestety tego nie dostrzegali.
"64 dzień diety.
Ważę 40 kilo! Wreszcie zeszłam poniżej 42, jestem mega szczęśliwa!Dzisiaj rano jak się ważyłam dosłownie skakałam z radości. Ale to nadal mało.Wcale nie wyglądam tak szczupło. Moje wymiary są do dupy i ostatnio mój brzuch stał się taki wydęty, ale to chyba dlatego, że nie wypróżniałam się od kilku dni. Muszę kupić jakieś środki przeczyszczające, ale tak żeby o niczym nie dowiedzieli się rodzice, bo i tak już za dużo podejrzewają."
Gdy Bianca doszła do 35 kilo zasłabła w szkole. Oczywiście, utrata przytomności przy tak niskiej wadze była podejrzana. Dziewczyna trafiła do szpitala, gdzie miała zrobione podstawowe badania krwi. Przy okazji wysłali ją też na wizytę do psychologa. Podejrzewali anoreksję.
"Nie mam siły, żeby żyć. Jeśli ci ludzie myślą, że z ich powodu zacznę jeść to się grubo mylą. Nie zrobią ze mnie tłustej świni. Zagłodzę się, przecież i tak nie mam po co żyć. Wolę umrzeć z wystającymi kośćmi niż obrośnięta tłuszczem."
Po miesiącu terapii Bianca dostała skierowanie do szpitala psychiatrycznego. Spędziła tam 5 miesięcy, mając zaledwie 15 lat. Spotkała tam wiele dziewczyn, które były już w o wiele dalszym stadium choroby niż ona sama. Widziała zagłodzone na śmierć pacjentki, które nie miały nawet siły, żeby podnieść łyżeczkę cukru. Poznała na oddziale Ruby. Była to sympatyczna i pogodna dziewczyna. Zmagała się z tym samym problemem co ona, ale była znacznie chudsza niż Bianca. Pewnego dnia jej organizm po prostu nie wytrzymał, a serce postanowiło 'odpocząć'. Zmarła w nocy. Nikt nie zdążył się z nią pożegnać.
"Ruby, ona... Ona była jedyną osobą, która mnie rozumiała. Jedyną osobą, z którą potrafiłam się dogadać, dzięki której potrafiłam czasem zapomnieć o tym całym bagnie. Tęsknię za nią. To takie dziwne uczucie, bo z jednej strony czuję jej obecność i mam wrażenie, że za chwilę pojawi się tu, leżąc na metalowym łóżku, tak jakby nic się nie stało. Ten fakt do mnie po prostu nie dociera, ona zmarła tak niespodziewanie. Nie chcę tak skończyć. Nie chcę ich wszystkich tu zostawić."
Śmierć koleżanki była dla Bianca. tak wstrząsającym przeżyciem, że coś w niej drgnęło. Nie pomogły jej terapie, wmuszanie jedzenia. Ona musiała się przekonać na własnej skórze jak to jest stracić kogoś bliskiego. Zrozumiała, że jeśli  się zagłodzi to zachowa się jak egoistka. Tylu ludzi umiera z głodu, bo nie mają pieniędzy, żeby zapewnić sobie normalne życie. Podczas gdy ona to wszystko odtrąciła, bo chciała być inna, wyróżniać się. Miała jedzenie, pieniądze, rodzinę, dom.  Za późno zrozumiała, że można być wyjątkowym w zupełnie inny sposób. Ciężko było jej wrócić do normalnego życia, ale starała się. Nie chowała jedzenia, korzystała z przepustek - nie głodziła się na nich, tylko jadła z rodziną. Ze szpitala wyszła w maju, a do szkoły wróciła dopiero od nowego roku szkolnego. Przez pobyt w szpitalu musiała powtórzyć klasę.
"To będzie zupełnie nowy etap w moim życiu. O chorobie staram się zapomnieć, minęły w prawdzie cztery lata, ale nadal jest mi ciężko siebie zaakceptować. Podobno pozostanie to ze mną do końca życia. Nigdy o tym nie zapomnę. Skończyłam naukę, niedługo się przeprowadzam. Muszę znaleźć sobie jakąś pracę. Może w jakiejś restauracji, w najlepszym wypadku w jakimś biurze - po prostu coś co pozwoli mi się utrzymać. Zaczęłam inaczej patrzeć na ludzi, na otaczający nas świat.Już nie jestem nieśmiała, ale ciężko mi jest nawiązać jakiś stały kontakt z kimkolwiek. Mimo to staram się być życzliwa, pozytywna. Nie chcę, żeby widzieli we mnie potwora. Potwora jakim była anoreksja."
Biance po czterech latach udało się całkowicie pokonać chorobę i wrócić do normalnego życia. Przeprowadza się do Los Angeles, do swojej ciotki, która pomoże jej i użyczy mieszkania w czasie, gdy Bianca będzie szukać pracy.
"Wyjeżdżam, to już dziś! W LA nikt mnie nie zna, zacznę życie z czystą kartą. Znajdę pracę, a może nawet założę rodzinę? Chcę żyć normalnie i wiem, że mi się to uda. Czuję, że to będzie początek czegoś dobrego. Nic gorszego nie może mi się już przydarzyć.

Ciężka choroba diametralnie zmieniła charakter Bianca. Przestała siebie akceptować, przez co ciężko jest jej nawiązać bliższy kontakt fizyczny z płcią przeciwną. Wstydzi się własnego ciała. Nie jest już tak nieśmiała jak w dzieciństwie - potrafi żartować, uwielbia dyskutować na najróżniejsze tematy. Stara się być życzliwa, miła. W końcu nie chciałaby, żeby ktoś poczuł się przez nią niepotrzebny. Nie lubi mówić o sobie. Jeśli spytasz ją o dzieciństwo to możesz liczyć na to, że błyskawicznie zmieni temat. Ciężko jest jej rozmawiać o swojej przeszłości, ale nie ma w tym nic dziwnego. Po tylu latach nadal jest to dla niej zakazany temat. Bardzo mocno bierze do siebie wszelką krytykę, a poza tym jest strasznie wrażliwa. Mimo  to stara się wyglądać na silną, bezproblemową dziewczynę, która wszystkie negatywne komentarze ma w nosie. Niestety tak nie jest, ale jeszcze nigdy nie zdradziłaby przy kimkolwiek, że jest jej przykro, bo nie lubi rozmawiać o swoich emocjach. Bianca jest idealnym przykładem powiedzenia "Nie oceniaj książki po okładce". Twarda na zewnątrz, ale krucha w środku. Dlatego też lepiej nie żartować sobie z jej  nowych spodni. Nawet jeśli będzie się śmiać to nie będzie to szczere.

△ JĘZYKI: angielski i podstawy francuskiego.
△ ZAWARTOŚĆ BAGAŻU:telefon, słuchawki, pamiętnik, ładowarka, kosmetyki, ubrania na zmianę, laptop.
△ INNE: Za radą psychologa zaczęła pisać pamiętnik. Opisywała zdarzenia z przeszłości i to co czuje obecnie w formie terapii. Mimo, że już jest zdrowa nadal go prowadzi.
Jest weganką. Nie potrafiła zrezygnować z diety, więc jako kompromis wybrała dietę wegańską. W przyszłości chciałaby zostać nauczycielką w jakieś prestiżowej szkole, a jeszcze wcześniej pójść na studia pedagogiczne.