Royce Wide

Moja historia nie jest za specjalnie ciekawa, nie zawiera w sobie mrożących krew w żyłach przygód, dramatów wyciskających z człowieka łzy, wzruszających scen miłości. Ot co, po prostu normalne życie. To co najbardziej wyróżnia je od tego większości innych mieszkańców naszej pięknej wyspy to fakt, iż w przeciwieństwie do 90% żyjących tu ludzi nie wychowałem się w mieście. Co prawda przyszedłem na świat w takowym, miałem tyle szczęścia, iż, kiedy dość gwałtownym i przedwczesnym szturmem postanowiłem wypchnąć się na świat, moja rodzina była akurat w Sydney. To był Dzień Wielkich Zakupów, jeden z nielicznych podczas których ojciec, jego brat i bratowa oraz matka wbijali się w samochód i opuszczali granice naszego rancza na cały dzień. Czasem nawet dłużej. To zapewne jedyny powód, który sprawił, że swój pierwszy samodzielny oddech złapałem w czystej sali nowoczesnego szpitala, zamiast w salonie naszego domu.
Dalej wszystko poszło już z górki, według odwiecznej rodzinnej tradycji. Nikt specjalnie nie przejmował się tym by trzymać mnie z dala od zwierząt, ciężkich byków o ostrych rogach i ciężkich kopytach czy wielkich i majestatycznych koni. Wręcz przeciwnie, przy każdej możliwej okazji rodzice zabierali mnie ze sobą, chcąc bym od pierwszych dni wypełniał płuca świeżym powietrzem i przyzwyczajał się do specyficznego zapachu towarzyszącego naszej rzeczywistości. Kiedy tylko nauczyłem się samodzielnie utrzymywać równowagę i siedzieć bez podpory rodzicielskiej dłoni zaczęli sadzać mnie na grzbietach co łagodniejszych zwierząt. Obserwowałem ich wtedy z wysokości patrząc jak pracują, chłonąc wiedzę od samego początku, nasiąkałem tradycjami i miłością do naszych czworonożnych podopiecznych jak gąbka wrzucona do wody.
Chyba nikogo nie zdziwi jeśli powiem, że nie miałem za dużo ludzkich przyjaciół? Nie dlatego, że nie umiałem złapać problemu z innymi dziećmi, byłem zawsze żywym i komunikatywnym bachorem, któremu usta prawie nigdy się nie zamykały, ciągle chciałem o czymś opowiadać, a to o znalezionym ptasim gnieździe z porzuconymi jajami, które przytargałem do naszego kurnika by kwoki mogły je wysiedzieć (niestety... kury nie były zadowolone z tego pomysłu tak jak ja wtedy), a to kangurze, który podszedł tak blisko ogrodzenia, a ja mogłem  go obserwować z drzewa, na którym akurat siedziałem. Na dobrą sprawę do pełni szczęścia wystarczyło mi to co miałem, przyroda, zwierzęta, nie szukałem więc na siłę kontaktu z innymi. Kuzyn, młodszy o dwa lata (on nie miał już tego szczęścia by urodzić się w szpitalu), wystarczył mi jako jedyny towarzysz dziecięcych swawoli.
Dorastałem otoczony przez przyrodę, od najmłodszych ucząc się szacunku do wszystkiego co żywe. Nie obawiałem się większości zwierząt, nauczyłem się unikać sytuacji, w których byłbym narażony na atak i tego jak radzić sobie, gdy jednak znalazłem się w bezpośrednim kontakcie z rozwścieczonym osobnikiem. Nauczyłem się jeździć konno, wypasać bydło, nawiązywać nić porozumienia z każdym naszym podopiecznym. A między tym wszystkim znajdowałem też czas na normalną naukę. Uczęszczałem do szkół publicznych, potem poszedłem na studia (do Sydney, by nie opuszczać na długo rodzinnych stron).
To właśnie na uczelni odkryłem swoją nową pasję. Podczas pierwszego roku studiów po raz pierwszy zetknąłem się z kynologami, zawodowcami, którzy potrafili zdziałać tak wiele w relacjach z psami. Sam od dziecka uwielbiałem te zwierzęta, na naszym ranczu żyło małe stado owczarków australijskich, które rozmnażaliśmy w umiarkowanym stopniu, jedynie na własne potrzeby, one były moimi towarzyszami zabaw, kiedy kuzyna jeszcze nie było i wtedy, gdy był on za mały na swobodne bieganie. Kochałem je całym sercem, nigdy jednak nie przypuszczałem, że tę miłość będę potrafił połączyć z przyszłą pracą. Zawsze byłem przekonany, że to ja odziedziczę lwią część rancza (w końcu byłem najstarszym potomkiem), że będę żył tam i pracował do swojej śmierci, a przynajmniej do dnia, w którym to moje dziecko wyrośnie na tyle by przekazać mu pałeczkę. Wszystko jednak zmieniło się w chwili, w której po raz pierwszy przekroczyłem próg pomieszczenia, w którym spotykali się miłośnicy kynologii, wiedziony bardziej ciekawością niż jakimikolwiek konkretnymi planami.
Miłość do tej dziedziny nauki rozwinęła się u mnie gwałtownie, była niczym płomień, który wybuchnął w mojej duszy, spalił od dawna istniejące tam fundamenty i dał mi szansę na wybudowanie nowych. Porzuciłem poprzednie studia i przeniosłem się na nowe, rozpocząłem naukę, z zapałem uczyłem się pogłębiać i tak już okazałe relacje nawiązywane ze zwierzętami. Wyczuliłem się na mowę ich ciała, na ich potrzeby i jeszcze przed skończeniem studiów podjąłem decyzję, by część ziemi, które miały do mnie należeć przeznaczyć na założenie własnej hodowli. Zapożyczyłem się od wujka, obiecując mu, że w dniu, w którym reszta ziemi przejdzie na mnie odsprzedam mu je za niewielkie wręcz grosze i za zdobyte pieniądze wybudowałem swój ośrodek.
Początki nie były łatwe. Chów, tresura psów, to wszystko wymagało dużych nakładów czasu i pieniędzy, jednak takie przeszkody nie miały mnie powstrzymać. Oddałem się temu w pełni odstępując od większości obowiązków, które wcześniej pochłaniały moją uwagę na ranczu, z dzikim zapałem walczyłem o uznanie czystości rasy i zdobycie certyfikatu o jej wzorcowości, by w końcu, w wieku dwudziestu siedmiu lat móc pochwalić się już poprawnie funkcjonującą hodowlą. Miałem duże długi, jednak nie przejmowałem się tym, nie w wielkim stopniu, w końcu wszystko wskazywało na to, że moja praca nie poszła na marne. Tresura i chów zaczęły przynosić pierwsze pieniądze, prawdziwe pieniądze, a organizowane w Sydney wystawy i konkursy, a także znajomości nawiązane podczas studiów pozwoliły mi zabłysnąć w świecie hodowców i wybić się ponad przeciętny poziom. Ciężka praca zaczęła popłacać, a najlepiej przekonałem się o tym po trzech kolejnych latach, kiedy to lokalni filmowcy, kręcący jakiś serial kryminalny, którego akcja działa się w Sydney, poprosili mnie o współpracę i pomoc w wytresowaniu psów na planie, a także o wypożyczeniu kilku moich zwierząt.
To właśnie na planie poznałem ją, wtedy zdawać by się mogło, kobietę moich marzeń. Połączył nas burzliwy romans, tak jakbyśmy sami byli bohaterami jakiegoś filmu, jednak w przeciwieństwie do bajki istniejącej na ekranach nam nie udało się przetrwać za długo. Po intensywnym roku przyszło wyciszenie, a potem stagnacja, której nie potrafił nawet przerwać pierścionek błyszczący na jej palcu. Rozstaliśmy się jako przyjaciele, bez żadnej urazy.
Jak na razie moją jedyną, prawdziwą miłością miały być psy, którym poświęcałem najwięcej ze swojego czasu. Starałem się rozwijać działalność i poszerzać horyzonty, dzięki poznanym podczas wystaw ludziom nawiązałem współpracę z kilkoma hodowlami zagranicznymi, wyjeżdżałem na wystawy do innych krajów, szczególnie upodobawszy sobie wizyty we Francji. W tym roku udało mi się jednak osiągnąć coś więcej, po raz pierwszy miałem odwiedzić Stany Zjednoczone by wraz z Anguą zaprezentować się na jednej z największych na świecie wystaw.

Rozrywkowy, wesoły, pozytywnie nastawiony do życia, przyjacielski, dość uparty, mimo wszystko odpowiedzialny i dość rozważny, otwarty, nie przepada za chamstwem ani hipokryzją

Umie radzić sobie ze zwierzętami, jako rodowity Australijczyk nie traci zimnej krwi na widok węża, czy pająków, potrafi ponadto obchodzić się ze zwierzętami w taki sposób, by po naruszeniu ich terytorium mieć szansę na wycofanie się bez ryzyka ataku. Ponadto wychowanie na ranczu sprawiło, iż całkiem nieźle jeździ konno, a także dość dobrze radzi sobie w rozpoznawaniu tropów zwierząt. W końcu ktoś musiał tropić to zaginione bydło.
Ma dobrą orientację w terenie, podczas zaganiania stada na nowe pastwiska uczył się od rodziny i pracowników w jaki sposób rozpoznawać gdzie jest północ, a także jak rozpoznawać porę dnia (określić przybliżoną godzinę).
Lubi i umie pływać, choć zajmował się tym tylko dla przyjemności, nigdy nie chodził na jakieś dodatkowe kursy.

△ JĘZYKI: angielski, francuski (w stopniu komunikatywnym), parę słów po polsku (w tym całkiem pokaźny pokład polskich przekleństw poznanych dzięki Abelardowi);
△ ZAWARTOŚĆ BAGAŻU: 3 koszule, czarne spodnie dżinsowe, kosmetyczka (szczoteczka do zębów, zestaw mini środków kosmetycznych: pasta, żel po prysznic, szampon, pianka do golenia; elektroniczna maszynka do golenia,  patyczki higieniczne), przenośna apteczka (tabletki na ból głowy, bandaż normalny i elastyczny, plaster z opatrunkiem), scyzoryk, psi koc, dwie psie miski, obroża, smycz, dokumenty poświadczające o czystości rasowej Angui, piłka psia, 4 porcje psiej karmy (ok. 1,5 kg), bielizna i skarpety na zmianę (na 4 dni), laptop, zasilacz, ładowarka do telefonu, piżama, luźny t-shirt z nadrukiem ulubionego zespołu, książka do snu, bluza, marynarka, 2 ręczniki, czapka;
△ INNE: >>Jest wielkim fanem książek Terry'ego Pratchetta;
>>Uzależniony od seriali, aktualnie nadrabia całą Grę o Tron;
>>Choć większość swoich urazów bagatelizuje, bardzo przejmuje się stanem zdrowia swoich psów;
>>Rok temu zerwał z narzeczoną, jednak nadal utrzymuje z nią przyjazne kontakty;
>>Podziwia ludzi, którzy umieją rysować/śpiewać/grać na jakimś instrumencie;
>>Wychował się na ranczu położonym niedaleko Sydney;
>>Zawsze nosi przy sobie okulary przeciwsłoneczne;