Corinne Heisenberg

Dawno, dawno temu, za siedmioma górami, za siedmioma lasami, za siedmioma morzami, na maleńkiej wyspie, żyła sobie osamotniona Księżniczka. Została tam odesłana przez złego Króla, swojego ojca, który w obawie przed zalotnikami, mogącymi odebrać mu jedyne dziecko, postanowił odseparować córkę od świata. Wybrał oddalone od miasteczek i wsi miejsce - małą, tajemniczą wysepkę, oddaloną od głównych szlaków i miast.
Księżniczka dorastała na wyspie samotnie, nie wiedząc nic o prawdziwym życiu, toczącym się przecież tak daleko od niej. Ojciec odwiedzał ją regularnie, ucząc mądrości, czerpanych z grubych ksiąg. Wizyty te stały się główną atrakcją życia Księżniczki. W oczekiwaniu na nie coraz bardziej poznawała miejsce swojego zesłania. Po kilku latach wyspa nie miała dla niej tajemnic: stała się wielkim placem zabaw, miejscem nauki, odpoczynku. Księżniczka przywykła do swojej separacji, przyjmując wszelkie nieprzyjemności jako coś zwyczajnego. Początkowo marzyła o kontakcie z innymi dziećmi, ale z każdym rokiem chęć wydostania się z wieży słabła. Żyła przecież w swoim prywatnym raju, pośród błękitu oceanu i zieleni roślinności, gdzie nie brakowało jej niczego. Mogła całymi dniami bawić się na ciepłym piasku, zrywać najpiękniejsze kwiaty i pływać. Dbała o swój ogród, czytała baśni, pilnie uczyła się z ksiąg, jakie przywoził jej ojciec. Wieczne wakacje, niebiańska plaża, niebo na ziemi. Raj, utracony w momencie, w którym Księżniczka zamieniła się w kobietę.
Okropna klątwa, rzucona na wszystkie kobiety tego rodu, dopadła także i Księżniczkę, zmieniając na zawsze jej szczęśliwe życie. W dniu szesnastych urodzin na dobre straciła dawną radość a na jej twarzy nie zagościł już szczery uśmiech. Śmiertelna choroba niszczyła młode ciało Księżniczki, oddziałując także i na jej umysł. Dziewczyna zaczęła widzieć potwory, duchy, zjawy, popadając w coraz większy obłęd. Król opiekował się nią stale, cierpliwie. W końcu, po wielu miesiącach, zdrowie Księżniczki powróciło. Znów mogła się śmiać, pływać i hodować najpiękniejsze kwiaty, jednak w jej oczach pozostała trudna do wytłumaczenia pustka. Na szczęście nikt nie przeglądał się w jej dalekich źrenicach - dalej pozostawała na Wyspie sama, jeszcze pilniej doglądana przez Króla, który przecież kochał córkę najbardziej na świecie i pragnął, żeby żyli... 

D ł u g o  i   s z c z ę ś l i w i e.
Dłoń, w której Corinne trzymała wiekowe pióro, drgnęła i ostatnie dwa słowa rozmyły się w wielkiej powodzi atramentu. Ciemnogranatowa ciecz natychmiast wsiąknęła w gruby zeszyt, barwiąc też białą bluzkę. Brunetka gwałtownie odsunęła się do drewnianego biurka: krzesło zahaczyło o walizkę, rozłożoną na podłodze, i sekundę potem dziewczyna wylądowała boleśnie na parkiecie. W pierwszej chwili chciała zerwać się na równe nogi, żeby ocalić swoją ostatnią baśń, ale po sekundzie zrezygnowała, opierając tylko policzek wygodniej na krawędzi walizki.
Czuła się podekscytowana podróżą. Pierwszy raz od lutego miała opuścić małą wysepkę przy Moreton Island, a ostatnia wizyta w Brisbane...nie, wolała nie pamiętać maturalnego egzaminu, który okazał się kompletną porażką. Właściwie tamten przeklęty czas wydawał się jej teraz dziwnie zamglony. Skupiała się wyłącznie na teraźniejszości, na tym, że w końcu czuje się żywa. Kochana. Bezpieczna. Potrzebna. Wyjeżdżający w interesach ojciec postanowił przecież zabrać ją ze sobą. Jutro rano wsiądzie z nim do samolotu - nigdy wcześniej nie podróżowała w ten sposób - i nowe doświadczenie wyprze cały niepokój przeszłości. Była tego pewna. Jej serce zaczęło bić szybciej na samą myśl o tym, że będzie znajdywała się wysoko w powietrzu, a później: na całkiem obcym kontynencie. Może ta podróż to urodzinowa niespodzianka? Urodzinowa niespodzianka. Zmarszczyła czoło, nagle zrobiło się jej dziwnie chłodno i poczuła lekki strach, ale wystarczył cichy odgłos kroków ojca na piętrze poniżej, by wszystkie chore podszepty depresji umknęły. Naprawdę będą żyli długo i szczęśliwie.

Charakter Corinne waha się pomiędzy dwiema skrajnościami: kompletną katatonią a dziką żywiołowością. W pierwszym stanie skupienia przypomina bezwolne, zaspane, mocno autystyczne dziecko. Praktycznie się nie odzywa, nie wykonuje żadnych zbędnych czynności, nie patrzy w oczy. Kompletna bierność potrafi jednak w ciągu kilku sekund - zwłaszcza przy silnych emocjach i w towarzystwie ojca - zmienić się w ostrą manię. Wtedy Corinne staje się nerwowa, żywiołowa, wygadana, uparta. Ciężko ją powstrzymać od zamierzonych działań czy uspokoić. Epizody ekstrawersji trwają jednak stosunkowo krótko i po rozładowaniu Cora znów popada w otępienie.  

Doskonale pływa i nurkuje - od najmłodszych lat jest zaznajomiona z wodą. Czuje się w niej doskonale, znając jednak niebezpieczeństwa wysokiej fali, wtórnego utonięcia, wirów wodnych, niepewnego dna, gwałtownych prądów.
Niezwykle zwinna - szybko biega, nie ma problemów ze skakaniem, wspinaniem się czy też innymi aktywnościami fizycznymi, które wymagają perfekcyjnej koordynacji ruchowej.
Zna się na roślinach - od kilku lat prowadzi własny ogródek, gdzie sadzi głównie kwiaty, ale także i warzywa. Potrafi rozpoznać większość trujących owoców.

△ JĘZYKI: angielski oraz wpojony jej przez ojca niemiecki
△ZAWARTOŚĆ BAGAŻU: szare trampki, cztery białe koszulki, czarne krótkie spodenki, dżinsy, czarna, prosta sukienka do kolan; dużo koronkowej, drogiej bielizny; jasnoróżowa piżama z nadrukiem w serca; szampon i żel pod prysznic, obydwa o zapachu jaśminu; drewniana szczotka do włosów; dwa ręczniki; cztery ciężkie tomy encyklopedii Britannica; nożyczki do paznokci, pilnik, czerwony lakier; nieotwarte opakowanie tabletek przeciwbólowych i rozkurczowych; paczka tamponów (16 sztuk)
△INNE: panicznie boi się zwierząt, zwłaszcza psów | prawdopodobnie cierpi na niezdiagnozowaną chorobę afektywno-dwubiegunową | nigdy nie chodziła do szkoły, całą ścieżkę edukacji przeszła w domu | ma wyraźne problemy z pamięcią: często mieszają się jej całkiem niedawne fakty a daleka przeszłość stanowi zamazany obrazek | w lutym nie zdała australijskiej matury, co przekreśliło jej szanse na studia i rozpoczęcie samodzielnego życia |nigdy nie poznała swojej matki: Beatrice opuściła rodzinę w dniu pierwszych urodzin Cory | właściwie całe swoje życie spędziła na Moreton Island, sporadycznie pojawiając się w Brisbane na egzaminach czy też kontrolach lekarskich | nigdy nie posiadała telefonu a laptop służy jej wyłącznie w celach naukowych | uwielbia książki, zwłaszcza encyklopedie i serie czasopism o przyrodzie (tak, ktoś jeszcze korzysta z takich źródeł informacji) | bardzo lubi pisać