Siedzenia - klasa ekonomiczna (sektor 4.)

Sophie podniosła spojrzenie na drugą kobietę i nieznacznie westchnęła. Tego czego chyba najbardziej nie lubiła, to nieproszonych adwokatów. A bo to pierwszy i ostatni raz miała do czynienia z kimś, kto wtrącał się w jej obowiązki i stawał w obronie każdego kłopotliwego pasażera? Poots jednak wystosowała uśmiech do Raeken, już otwierając usta by nie zgodzić się z kobietą, gdy w końcu zwróciła uwagę na chłopca.
Uwazny obserwator mógłby zauwazyć zniecierpliwienie w oczach stewardessy, która  była już zmęczona niezdyscyplinowaniem podróżnych. Miała ochotę upomnieć chłopaka, by wrócił na swe miejscem jednak pierwsze turbulencje jej przeszkodziły. Poots zachwiała się między siedzeniami i złapała najbliższego fotela, by wrócić do pionu.
- Proszę zapiąć pasy!
Rzuciła do pasażerów, ktorzy znajdowali się najbliżej niej i spojrzeniem odszukując koleżanki, szybkim krokiem ruszyła w stronę telefonu, który znajdował się między klasami. Biała słuchawka wisiała na ścianie i wystarczył jeden ruch, by z głośników wydobyło się ostrzeżenie.
- Drodzy pasażerowie, proszę wrócić na miejsca i zapiąć pasy.
Sophie nie miała zamiaru sprawdzać kto nie dostosował się do jej poleceń. Silniejszy wstrząs rzucił ją na wolny fotel, a kobieta tylko wstrzymała powietrze, podświadomie czując, że turbulencje nie będą przejściowe. Łapiąc za pas i w pośpiechu go zapinając, zdążyła to zrobić w ostatniej chwili. Nim piekło rozpętało się na dobre a panika ogarnęła nie tylko pasażerów, ale także samą Sophie. Kobieta zacisnęła dłonie na podłokietnikach fotela i szeroko otwierając oczy, nie była w stanie je zamknąć, by nie zobaczyć jak psem, którego przed chwilą chciała odprowadzić, rzuca o sufit samolotu...
Uwagę od nieprzyjemnego widoku odwróciła maska tlenowa, w szalonym tempie wypadająca tuż przy głowie stewardessy. Sophie od razu wyrzuciła po nią rękę i wprawnym ruchem założyła na twarz.

Mirko co prawda angielski znał nie najlepiej, ale na tyle dobrze żeby zrozumieć ostrzeżenie stewardessy. To już nie pierwszy jego lot, wiedział że nawet lekkie turbulencje mogą być niebezpieczne jeśli nie ma się zapiętych pasów. Tak więc ze smutkiem przestał głaskać psa i zaczął iść w stronę swojego miejsca. Po chwili zaczęło się robić gorzej, i trudniej było utrzymać równowagę. Ludzie powoli zaczynali panikować, ale nie Mirko. To tylko turbulencje, zaraz przejdą. Teraz liczyło się tylko to żeby zdążyć do swojego siedzenia zanim spadnie na ciebie czyjaś walizka. Na szczęście chłopak miał wyćwiczoną równowagę, więc udało mu się dotrzeć na swoje miejsce.

zt

Wkrótce znaleźli się w powietrzu, a na ekranie z przodu pojawił się obrazek informujący, że mogą rozpiąć pasy, co też Daniel uczynił niezwłocznie. Wyciągnął też z uszu słuchawki, dzięki czemu mógł zamienić kilka słów ze współpasażerką siedzącą na miejscu obok, ale ta po jakimś czasie udała się na spoczynek. Wówczas Wright powrócił do zabawy telefonem.
Lot przebiegał całkiem spokojnie, nawet za bardzo, co oczywiście wzbudziło lekki niepokój w chłopaku. Przywykł do tego, że samolotem zwykle rzucało przynajmniej trochę, ale odgonił te obawy zajmując się swoim telefonem. Dopiero po jakimś czasie pojawiły się pierwsze lekkie turbulencje, ale te nie przeraziły Daniela jakoś specjalnie, czego nie można było powiedzieć o jego sąsiadce, a Wright powrócił do zabawy iPhonem.
Wkrótce wstrząsy nasiliły się, aż do momentu, gdy zaczęło nimi poważnie rzucać. To, co można było wówczas oglądać wystraszyłoby nawet najbardziej odważnych, toteż nie powinno dziwić, że Daniel był wręcz przerażony. Wciąż coś robił w telefonie, chcąc odwrócić uwagę od tego, co działo się dookoła. Przy kolejnym silnym wstrząsie telefon wyleciał mu z rąk lądując na podłodze. Złość, która w nim się wówczas wezbrała szybko ustąpiła miejsca przerażeniu. Na ekranie przed nimi pojawił się komunikat o nakazie zapięcia pasów. Stewardessa coś krzyknęła na ten temat, więc Daniel uczynił to najszybciej jak tylko potrafił. Konstrukcja airbusa stawiała dzielnie czoła coraz silniejszym turbulencjom, które z minuty na minutę stawały się coraz gorsze, aż dotarły do takiego momentu, w którym Daniel stwierdził, że to już jego koniec. Zginie w oceanie, o ile wcześniej samolot nie wybuchnie.
Przecież samoloty wybuchają, prawda?
Tak, na pewno! Wszystko wyleci w powietrze, a ten kto przeżyje zginie tonąc w odmętach Oceanu Spokojnego!
W tym momencie znać o sobie dała jego astma. Zapowietrzył się z tego wszystkiego biedak. Jego oskrzela niebezpiecznie się zwęziły skutecznie uniemożliwiając oddychanie. Rzucił się do szukania inhalatora, który powinien znajdować się w kieszeni jego kurtki. Łapał ustami powietrze próbując zrobić jakikolwiek wdech, ale nie było to możliwe. Samolotem znów wstrząsnęło, a inhalator, który w końcu udało się Danielowi odnaleźć wyleciał mu z rąk. Ktoś mu go podał, ale będąc w szoku nie bardzo zdawał sobie sprawę z tego kto to był. Zaaplikował podwójną dawkę środka rozszerzającego oskrzela, co szczęśliwie umożliwiło mu normalne oddychanie.
Chwilę później z sufitu wyleciały maski tlenowe...