Jason Moore

Historia tego Anglika nie jest pełna żalu, krwi czy goryczy mocniej herbaty, ale jest nad wyraz normalna, wręcz nudna. Urodził się w jesienny poranek w rodzinie reprezentującą klasę średnią. Ojciec był pracownikiem korporacji zajmującej się produkcją znanej marki napojów, a matka parała się PRem takich przedsiębiorstw. Jednak nie poznali się w pracy, ale w metrze, jeszcze na studiach w Londynie. Jednak wróćmy do Jasona. Był normalnym uczniem, który nie wykazywał jakiś wybitnych zdolności, ale to się zmieniło w liceum, a konkretniej po wygraniu olimpiady matematycznej, która otworzyła mu możliwość studiowania w dowolnym miejscu. Ostatecznie wybór padła na MIT w Bostonie, którego renoma jest znana na całym świecie, a dodatkowo miał w miarę tanie bilety do domu, jeśli zachce mu się odwiedzić rodziców na święta.
Po kilku latach wytężonej pracy na uczelni, która była zwiększona pracą  inżynierską o sztucznej inteligencji w symulacjach komputerowych, a później tworem o chaosie w matematyce z własnym generatorem liczby czysto losowych. Potem, aby w końcu zbudować maszynę w pełni losową, podjął  pracę doktoranta na tej samej uczelni.
Teraz nastało ważne pytanie - co nasz bohater robił w Sydney ? Wakacje ! W końcu mógł zaszaleć w Australii, dzięki licznym dopłatą doktorskim oraz korepetycją udzielanym jakimś  głupim dzieciakom, których rodzice zarabiają więcej tygodniowo niż on w pół roku.

Do pewnego stopnia Jason jest typowym inżynierem. Stara się podchodzić do wszelakiej maści problemów bardzo naukowo i metodologicznie, o czym również świadczy jego swoistej pedantyczności jeśli chodzi o ułożenie rzeczy w jego domu, bagażu czy biurze. Wszystko ma swoją szufladkę, woreczek czy gumkę spinającą pęk podobnych rzeczy (gł. ołówków). W sumie widać to również w jego sposobie bycia - spokojny, opanowany, trochę nienaturalny. Jednak wiadomo - nikt i nic nie jest idealne, ani nigdy nie będzie. Szybko się irytuje zazwyczaj w momencie gdy rozmówcy są kretynami, a on stara się im enty raz tłumaczyć dlaczego marmolada ma fioletowy kolor czy skąd się bierze wynik dla tablicy. W takich chwilach w końcu wybucha i drze mordę lub popada w zupełnie inny stan, gdzie w chwili opanowującej go niemocy, idzie sobie gdzieś na spacer, wchodząc powoli do swojego mózgu, aby tam posprzątać i wyciszyć się. Po powrocie przyznaję rację, by w końcu mieć spokój i idzie zając się swoimi rzeczami.

Podstawową umiejętnością jaką włada nasz doktorant to oczywiście wiedza techniczna. Choć nie jest budowniczym mostów czy wielkim robotykiem to dzięki wiedzy z materiałoznawstwa, rysunku technicznemu, podstaw elektrotechniki lub po prostu znajomości wyższej matematyki i fizyki, jest w stanie poradzić sobie z wieloma problemami technologicznymi jakie przed nim stawia świat. Wiadomo - mistrzostwo osiągnął w wszelakim programowaniu, dzięki znajomości językom programowania na poziomie ASEMBLERA oraz wyższym i schematom algorytmicznym wykutymi na potrzebę zdania przedmiotów. Jest bardzo pomysłowy we wszystkim, co robi i stara się wyjść po za narzucone szablony.
Po za czysto naukowymi umiejętnościami interesuję się gotowaniem, bo po roku żarcia na mieście postanowił samemu nauczyć się przyrządzać jakieś posiłki. Warto też wspomnieć o jego doświadczeniu pedagogicznym zdobytym w czasie prowadzenia zajęć dla młodszych studentów MIT w ramach praktyk.

△ JĘZYKI: Angielski, niemiecki, irlandzki
△ ZAWARTOŚĆ BAGAŻU:
7 kolorowych koszulek z różnymi nadrukami, 7 par gaci i skarpet, bluza z kapturem, dwie kraciaste koszulę z długim rękawem, dwie gładkie koszule z krótkim rękawem, pełne buty, kąpielówki, klapki, zielone bojówki, dodatkowe krótkie spodnie, laptop, zapasowe słuchawki, zapasowa bateria do laptopa, ładowarka do komputera, ładowarka do telefonu, okulary do czytania, książka, notes z ołówkiem, mięso z kangura [kupione na lotnisku].
△ INNE:

• Jest uczulony na kurz oraz pleśń
  
• Jest fanem wszelkiej maści tworów post-apo