Lot 313 w świecie

   Oceanic Airlines - z nami przeżyjesz katastroficznie przyjemną podróż?

   Jeden z największych koncernów powietrznych - Oceanic Airlines - ma na swoim koncie całą listę mniejszych i większych grzeszków, jednak dotychczas cieszył się wyjątkowo dużym powodzeniem. Chlubiąc się gwarancją transportu pasażerów w ludzkich warunkach (red. fragment sloganu przewoźnika), nieustannie przyciągał klientów, wykonując tysiące lotów międzynarodowych i setki lotów krajowych dziennie. Każdy z nich teoretycznie nastawiony na jak największą dbałość o bezpieczeństwo tych, którzy zdecydowali się wybrać wspomniane linie lotnicze.

   Przypomnijmy ponadto, że australijskie OA jest trzecią, co do wielkości, międzynarodową firmą przewozową, która zatrudnia niezliczoną rzeszę pracowników zawsze zwartych i gotowych, by pomóc. Czy może sobie zatem pozwolić na rażące błędy...?

   Nieuchwytny prezes - Victor Garreth - nie skomentował jeszcze publicznie sprawy związanej z domniemanym zaginięciem samolotu na trasie Sydney - Los Angeles, który miał zniknąć z radarów w nocy z dnia 22/23 września o godzinie 4:54 czasu lokalnego. Lot 313, o którym mowa, planowo miał dotrzeć do celu o godzinie 23:30 dnia wczorajszego, jednak nie pojawił się w przestrzeni powietrznej nad docelowym lotniskiem. Mimo prób kontaktu, jakie podjąć miała wieża, samolot pozostaje nieuchwytny.

   I choć służby ratownicze przetrząsają zarówno niebo, jak i ziemię, dotychczas nie znaleziono żadnego śladu obecności zaginionej maszyny. Społeczność lotników wstrzymała oddech, a rodziny pasażerów modlą się o to, by wkrótce zobaczyć swoich bliskich - całych i zdrowych. Czy to możliwe? Co stało się z lotem 313? Spekulacjom nie ma końca, ale jedno jest pewne... Jeśli chcecie wsiąść na pokład tego przewoźnika, lepiej pomyślcie dwa razy.

   Ci, za którymi tęsknimy.

  Jeden z naszych dziennikarzy dotarł do informacji, od których ujawnienia wstrzymywała się dotychczas społeczność związana z zarządem Oceanic Airlines. Kto tak właściwie znalazł się na pokładzie zaginionego samolotu? Specjalnie z myślą o przerażonych członkach rodzin, publikujemy nieoficjalną listę pasażerów Lotu 313 wraz z narodowością oraz wiekiem. Pragniemy również złożyć najszczersze kondolencje rodzinom tych osób. Redakcja Flying Magazine Australia jest z Wami w tych trudnych chwilach, pragnąc dociekać prawdy i tylko prawdy na temat wydarzeń.

△ Sebastian Davis - 36 lat, Amerykanin.
△ Abelard Zaciszko - 25 lat, Polak.
△ Dimitr Skorayev - 36 lat, Rosjanin.
△ Kiara Foster - 33 lata, Amerykanka.
△ Madison Blackwell - 26 lat, Amerykanka.
△ Zorya Delacroix - 13 lat, Francuzka.
△ Emilie Chase - 29 lat, Amerykanka.
△ Marina Ives - 31 lat, Meksykanka.
△ Felicia Andrea Sage - 25 lat, Brazylijka.
△ Sophie Poots - 26 lat, Norweżka.
△ Samantha Parker - 28 lat, Amerykanka.
△ Tara Cugana - 15 lat, Australijka.
△ Kate Johnson- 32 lata, Amerykanka.
△ Gabriela Morales - 31 lat, Portorykanka.
△ Silje Rasmusen - 18 lat, Norweżka.
△ Juliana Netheter - 26 lat, Brazylijka.
△ Bianca Winslet - 20 lat, Australijka.
△ Selena Moira Fernández - 22 lata, Dominikanka.
△ Luna Andreasson - 23 lata, Szwedka.
△ Alexander Vaughn - 33 lata, Australijczyk.
△ Daniel Wright - 28 lat, Anglik.
△ Ronald Blaire - 32 lat, Amerykanin.
△ Malcolm McFarlan - 40 lat, Kanadyjczyk.
△ Adam Blaire - 36 lat, Amerykanin.
△ Jason  Moore - 25 lat, Irlandczyk.
△ Fitz Hall - 25 lat, Amerykanin.
△ Frederick Murdock - 33 lata, Portugalczyk.
△ Miles Fletcher - 23 lata, Australijczyk.
△ Johann Heisenberg - 40 lat, Niemiec.
△ Benjamin Morrison - 35-letni, Amerykanin.
△ Mirko Jerković- 13 lat, Chorwat.
△ James F. Raeken - 25 lat, Australijczyk.
△ Hugh Pressley - 39, Amerykanin.
△ Riley Marlowe - 25 lat, Amerykanin.
△ John Wilshere - 35 lat, Anglik.
△ Aaron Hansen - 30 lat, Duńczyk.
△ Kazimierz Konarski - 75 lat, Polak.
△ Michael Callaghan - 30 lat, Australijczyk.
△ Jordan Jackson - 26 lat, Somalijczyk.
△ Isabelle Ferreira-Sage – 29 lat, Brazylijka.
△ Drew Stauntan - 28 lat, Amerykanin.
△ Nicolas Fuentes - 36 lat, Argentyńczyk.
△ Leah Vaughn -  26 lat, Amerykanka.
△ Alicja Popławska - 23 lata, Polka.
△ Nox Hanniger - 35 lat, Brytyjka.
△ Hayley Reyes - 24 lata, Australijka.
△ Harper Raeken - 18 lat, Australijka.
△ Corinne Heisenberg - 17 lat, Australijka.
△ Beth O'Brien - 29 lat, Amerykanka.
△ Jasmine Foster - 13 lat, Amerykanka.
△ Anais Moreau - 24 lata, Francuzka.
△ Lauren Curtis - 27 lat, Australijka.
△ Maxime Villepreux - 27 lat, Francuzka.
△ Raissa Demidova - 25 lat, Ukrainka.
△ Sawyer Rutherford - 25 lat, Rosjanka.
△ Margot Pearson - 32 lata, Australijka.
△ Hannah Schumann - 25 lat, Niemka.
△ Florence Queen - 26 lat, Amerykanka.
△ Katarina Evike - 21 lat, Węgierka.
△ Karlee Cheethan - 19 lat, Aborygenka.
△ Daisy Fuentes - 11 lat, Nowozelandka.
△ Finley Montgomery - 25 lat, Amerykanka.
△ Audrey Hunt - 25 lat, Amerykanka.
△ Chloe Harrison - 25 lat, Australijka.

   Wywiad z Kristianem i Anne Rasmusen, rodzicami Silje Rasmusen - wokalistki zespołu "Helvete" przebywającego aktualnie w australijsko-amerykańskiej trasie koncertowej:

1) Mija już druga doba od czasu, gdy samolot niespodziewanie zniknął z radarów. Co Państwo czują, kiedy telefon pozostaje milczący, a ekipa poszukiwawcza nie jest w stanie zapewnić Państwu żadnych wieści o losach kogoś bliskiego?

Kristian: Czy kiedykolwiek doświadczył Pan straty własnego dziecka? Nasz syn zmarł jedenaście lat temu w tragicznym wypadku podczas żniw, umarł na moich rękach! Jedyne co nam pozostało to nasza córka, Silje. Tylko dzięki niej udaje nam się prowadzić prawie normalne życie a teraz... To uczucie trudno opisać, drugi raz w życiu mam wrażenie iż ktoś wyrwał mi serce z piersi. Z pewnością nikt, kto nie darzy kogoś bezwarunkową, ślepą miłością i nie stracił tej osoby nie pojmie jak tragiczna jest dla nas ta sytuacja.
Anne (zalana łzami, ze zdjęciem obojga dzieci na kolanach): Ja tylko chcę wiedzieć czy mam po co jeszcze żyć...


2)Jak Państwo sądzą, co mogło stać się z tak dużą maszyną? Mnożą się spekulacje na ten temat. Czy mają Państwo jakiekolwiek podejrzenia?

Kristian: Jak sam Pan zauważył to duża maszyna, wiele rzeczy mogło się popsuć. Wiem jednak iż nie odpuszczę sprawcy tego incydentu, jeżeli to był wypadek dowiem się kto dopuścił do tego niedopatrzenia i osobiście go utłukę!
Anne: Nie ważne czemu, ważne by Silje oraz Ci mili chłopcy, z którymi pojechała, znaleźli się cali i zdrowi.


3) A jak oceniają Państwo działania ratowników, którzy próbują zrobić cokolwiek, by rozwiązać tę zagadkę? Czy wierzą Państwo w powodzenie ich działań?

Kristian: Ratownicy? Mogli by dać z siebie więcej, minęło już ponad 48 godzin, a oni nadal nic nie wiedzą! Wie pan, skąd dowiedzieliśmy się o zaginięciu córki? Z Internetu! Gdyby nie to, nie wiedzielibyśmy nawet co się z nią dzieje! To nonsens!
Anne (ociera łzy): Spokojnie kochany. Mamy nadzieję iż poszczęści im się w poszukiwaniach.


4) Na koniec jeszcze, czy chcieliby nam Państwo coś jeszcze powiedzieć?

Anne: Tak, chciałabym przekazać rodzinom zaginionych przyjaciół Silje że jesteśmy z nimi i że w każdej sytuacji mogą na nas liczyć. A jeśli jakimś cudem ten wywiad dotrze do naszej córeczki, Silje razem z tatą kochamy Cię najbardziej na świecie, odkąd zmarł Bjorn jesteś naszym jedynym światełkiem. Wiemy że dasz sobie radę i do nas wrócisz, bo jeszcze nigdy w naszej rodzinie nie było nikogo, tak silnego jak ty.

Wywiad z Davidem Parkerem, bratem dziennikarki Samanthy Parker:


1) Mija już druga doba od czasu, gdy samolot niespodziewanie zniknął z radarów. Co Pan czuje, kiedy telefon pozostaje milczący, a ekipa poszukiwawcza nie jest w stanie zapewnić Panu żadnych wieści o losach kogoś bliskiego?

David (przez całą rozmowę jest widocznie zdenerwowany, zerka na telefon jakby licząc, że zaraz zadzwoni ktoś z konkretnymi wieściami, widać zmęczenie na jego twarzy): Co to za pytanie? Jak Pani myśli? Moja siostra była na pokładzie tego samolotu, a teraz nie mam nawet pojęcia czy jeszcze żyje. Moje dzieci pytają mnie kiedy przyjedzie ich ukochana ciocia, a ja nie wiem czy jeszcze ją zobaczę. To zupełnie chora sytuacja. Nikt nie jest w stanie udzielić nam jakichkolwiek informacji! Wszyscy milczą i każą czekać. Tylko na co? Mam wrażenie, że oni nawet nie wiedzą co stało się z samolotem. W mediach pojawia się tylko enigmatyczna informacja, że zaginął. Jakim cudem? Co to do cholery znaczy?! Moja siostra była na pokładzie tego samolotu i mam prawo wiedzieć co się stało!


2) Jak Pan sądzi, co mogło stać się z tak dużą maszyną? Mnożą się spekulacje na ten temat. Czy ma Pan jakiekolwiek podejrzenia?

David: Nie wiem, naprawdę nie wiem. Tyle się słyszy teraz o terrorystach… może ktoś postanowił porwać samolot? Albo się rozbił… Szczerze? Mam to gdzieś. Ważne tylko żeby ich znaleźli i żeby Sammy była cała. Mam wrażenie, że linie nie mówią nam prawdy. Jak to możliwe, że nie wiedzą co się stało?


3) A jak ocenia Pan działania ratowników, którzy próbują zrobić cokolwiek, by rozwiązać tę zagadkę? Czy wierzy Pan w powodzenie ich działań?
David: A jak Pani myśli? Jak mogę oceniać ich pracę, kiedy na razie nic nie zrobili? Nawet nie wiedzą gdzie szukać. Przecież samolot ma nadajniki, które pomagają śledzić jego lot. Wszystko to nagle zawiodło? Mam wrażenie, że się miotają i sami nie wiedzą co mają robić. To chyba pierwsze poszukiwania dla osoby, która nimi zarządza. Tak to przynajmniej wygląda. Zupełna porażka służb!


4) Na koniec jeszcze, czy chciałby nam Pan coś jeszcze powiedzieć?

David: Nie, tu chyba już niczego nie trzeba dodawać. Razem z redakcją Sam szukamy wszelkich tropów i próbujemy się dowiedzieć czegokolwiek na własną rękę, bo oni mają nas za idiotów, których można mamić w nieskończoność. Niech nie myślą, że ktokolwiek zostawi tę sprawę bez wyciągnięcia konsekwencji.

Wywiad z Emmą i Bradleyem Johnson, rodzicami detektyw Kathrin Johnson, oraz Nickiem Bravy, wspólnikiem:

1) Mija już druga doba od czasu, gdy samolot niespodziewanie zniknął z radarów. Co Państwo czują, kiedy telefon pozostaje milczący, a ekipa poszukiwawcza nie jest w stanie zapewnić Państwu żadnych wieści o losach kogoś bliskiego?

Emma (cichy płacz): Boimy się o naszą córkę, chcemy by wróciła do domu cała i zdrowa…
Bradley: Kiedy usłyszeliśmy o katastrofie nawet nie wiedzieliśmy, że była na pokładzie. Dopiero gdy jej przyjaciel z Sydney do nas zadzwonił i powiadomił, że postanowiła wcześniej wrócić zrozumieliśmy, że ta sprawa nas dotyczy. Przyjechaliśmy najszybciej jak mogliśmy, by dowiedzieć się jakie działania podjęto, co już wiadomo. Na razie jednak nikt nie mówi niczego konkretnego. Oni nawet nie wiedzą co się stało z tym samolotem! Nawet sobie pani nie wyobraża, co w takiej sytuacji czują rodzice.


2) Jak Państwo sądzą, co mogło stać się z tak dużą maszyną? Mnożą się spekulacje na ten temat. Czy mają Państwo jakiekolwiek podejrzenia?
Emma i Bradley (lewie się trzymają, matka co jakiś czas cicho płacze, a ojciec stara się ją pocieszyć): Nie wiemy, naprawdę nie wiemy i to nie jest dla nas ważne. Chcemy tylko znowu zobaczyć Katy.
Nick (jest wkurzony i słychać to w każdej jego wypowiedzi, wygląda jakby miał zaraz sam ruszyć na poszukiwania tego samolotu): Wciskają nam kit, że maszyna zaginęła. Nie ma czegoś takiego! Albo się rozbiła albo ją ktoś porwał. Tak czy siak muszą wiedzieć gdzie jest. Satelita jest w stanie zajrzeć pani do okna, a oni zgubili samolot? To jakaś bzdura! Ktoś tu nie chce powiedzieć prawdy, ale w końcu będzie musiał!


3) A jak oceniają Państwo działania ratowników, którzy próbują zrobić cokolwiek, by rozwiązać tę zagadkę? Czy wierzą Państwo w powodzenie ich działań?

Emma i Bradley: Rozumiemy, że robią co mogą, ale najwyraźniej to nie wystarcza. Dziękujemy im za to, ale wciąż nie mamy żadnych informacji, nie znaleźli nikogo…
Nick:Na razie te działania nic nie dają, więc trudno być zachwyconym. Powinni zorganizować więcej ludzi żeby sprawdzić jak największy teren, zorganizować lepszy sprzęt. No cholera, przecież nie my będziemy im to organizować. Podobno to są wyspecjalizowane służby!


4) Na koniec jeszcze, czy chcieliby nam Państwo coś jeszcze powiedzieć?
Emma: Nie... modlimy się tylko o to, by nasza córka była cała i zdrowa i czekamy na nią niecierpliwie.
Nick:Jedno słówko do prezesa: zachowaj się z honorem i powiedz ludziom, co się naprawdę stało. My tego tak nie zostawimy i jak trzeba będzie to zaczniemy ich szukać na własną rękę, a wasze linie lotnicze się nie wykpią z tej sprawy!

Wywiad z mężczyzną o pseudonimie "Gigli", związanym z Michaelem Callaghanem:

1) Mija już druga doba od czasu, gdy samolot niespodziewanie zniknął z radarów. Co Pan czuje, kiedy telefon pozostaje milczący, a ekipa poszukiwawcza nie jest w stanie zapewnić panu żadnych wieści o losach kogoś bliskiego?

Gigli (niski koleś przy kości około pięćdziesiąty, ubrany w koszulę w kratę, spodnie jeansowe i (za duży) kowbojski kapelusz, na nosie tandetne okulary, pod nosem tandetny Januszowy Wąs, na piersi złoty medalik z Jezuskiem): Bliskiego? Jaja pan sobie robi? Ta śmierdząca kupa gówna jest mi winna dwa patole. Skurwysyn ma zawsze szczęście jeśli chodzi o uniknięcie konsekwencji pieniężnych. Może to wszystko zaplanował by uniknąć oddawania? Choć skąd ktoś taki jak On może dysponować taką gotówką i znajomościami. Co nie zmienia faktu że wciąż jest mi winny pokaźną kwotę. Miałem zamiar... e odebrać ją kiedy tylko wyląduje. Los jednak niestety chciał inaczej. Niezbadane są wyroki boskie. Bóg nie rychliwy ale jednak sprawiedliwy! Można wydrukować w gazecie słowo skurwysyn?


2) Jak pan sądzi, co mogło stać się z tak dużą maszyną? Mnożą się spekulacje na ten temat. Czy ma pan jakiekolwiek podejrzenia?

Gigli: A ja wiem? Kto wie co ci pijani mechanicy robią z tymi maszynami po godzinach. Szwagier z Kansas opowiadał mi kiedyś jak ścigali się Jumbo Jet'ami na lotnisku. Czy to prawda, nie dam ręki uciąć ale w każdej legendzie jest ziarenko prawdy, co nie? (rechot) W sumie to nie zazdroszczę pasażerom a tym bardziej im rodzinom. No ale co poradzić. Gówniane sprawy zdarzają się każdego dnia, jak na przykład bezpowrotna utrata dwóch tysięcy dolarów amerykańskich.


3) A jak ocenia pan działania ratowników, którzy próbują zrobić cokolwiek, by rozwiązać tę zagadkę? Czy wierzy pan w powodzenie ich działań?

Gigli: Nie znaleźli by nawet zaśmierdłej skóry starego szopa choćby ich kurwa z Ohio wiodła za czubek fiuta.


Na koniec jeszcze, czy chciałby/chciałaby nam pan/pani coś jeszcze powiedzieć?

Gigli: Tak, pozdrawiam brata Andrewa, który został wraz z mamą na farmie za Sydney oraz rozumiem ból wszystkich osób, które coś w tym dniu straciły. Ja też straciłem. I rozumiem.

   Wywiad z Yadirą Delles, gospodynią Gabrieli Morales:

1) Mija już druga doba od czasu, gdy samolot niespodziewanie zniknął z radarów. Co Pani czuje, kiedy telefon pozostaje milczący, a ekipa poszukiwawcza nie jest w stanie zapewnić Pani żadnych wieści o losach kogoś bliskiego?

Yadira (ściska różaniec): Nie jesteśmy związani krwią, ale… nie mam własnej rodziny. Gabriela, jej mąż i dzieci są dla mnie jak bliscy. Nie powinno się grzebać pamięci o własnych dzieciach albo ich samych. Cały czas modlę się, żebym nie musiała tego robić. Gotuję i sprzątam dom jak mam w obowiązkach. Tacy dobrzy ludzie nie mogli odejść. Wierzę w to, że Bóg ich sprowadzi.


2) Jak Pani sądzi, co mogło stać się z tak dużą maszyną? Mnożą się spekulacje na ten temat. Czy ma Pani jakiekolwiek podejrzenia?

Yadira: Wiem, że nie rozpłynęła się. Może ją porwali. Rozmawiałam z synem ogrodnika. Mówił, że samolotem lecieli jacyś ważni ludzie. Może niedługo usłyszymy żądania okupu. To nieważne. Oby nic im się nie stało. To najważniejsze.


3) A jak ocenia Pani działania ratowników, którzy próbują zrobić cokolwiek, by rozwiązać tę zagadkę? Czy wierzy Pani w powodzenie ich działań?

Yadira: To dobrzy ludzie. Chcą pomóc, ale mam wrażenie, że błądzą i nie chcą przyznać się do tego. Dużo lepiej byłoby, gdyby byli szczerzy.


4) Na koniec jeszcze, czy chciałaby nam Pani coś jeszcze powiedzieć?

Yadira: Tak. Chcę powiedzieć, że modlę się za wszystkich, którzy mają związek z tragedią. Jestem myślami z pasażerami i ich rodzinami. Trzeba wierzyć w to, że Bóg wie co robi.

Wywiad z Andromedą P., klientką Isabelle Ferreira-Sage:

1) Mija już druga doba od czasu, gdy samolot niespodziewanie zniknął z radarów. Co Pani czuje, kiedy telefon pozostaje milczący, a ekipa poszukiwawcza nie jest w stanie zapewnić Pani żadnych wieści o losach kogoś bliskiego?

Andromeda: Jak to co czuję? Pan chyba żartuje! Nie widzi pan, jaka ja jestem roztrzęsiona? Miałam umówioną wizytę na dziś. NA DZIŚ! A jej nie ma! Najlepszy seksuolog w mieście przepada... Toć to koszmar! Co ja mam teraz zrobić? O to chodzi, że nie wiem, co mam zrobić! Pani Ferreira-Sage miała mi powiedzieć, ale samolot... Cóż, mój mąż już dopilnuje, by ją odnaleziono, by w końcu coś zrobiono w tej sprawie.


2) Jak Pani sądzi, co mogło stać się z tak dużą maszyną? Mnożą się spekulacje na ten temat. Czy ma Pani jakiekolwiek podejrzenia?

Andromeda: Jak to co? Porwali mi moją panią doktor! To spisek! Założę się, że to sąsiadka... Ona zazdrości mi wszelkich pozytywnych relacji z innymi ludźmi, bo sama jest kompletną zołzą, wariatką, skąpą! wariatką, której nikt nie lubi. Ja też jej nie lubię i, jeśli to usłyszy, dobrze jej tak.


3) A jak ocenia Pani działania ratowników, którzy próbują zrobić cokolwiek, by rozwiązać tę zagadkę? Czy wierzy Pani w powodzenie ich działań?

Andromeda: Oni są nieudolni. Jeśli natychmiast nie usłyszę żadnych wieści, to pozwę ich wszystkich.


4) Na koniec jeszcze, czy chciałaby nam Pani coś jeszcze powiedzieć?

Andromeda: Tak. Ktokolwiek cokolwiek wie o tym porwaniu, niech da znać. Tu ważą się losy bardzo ważnej osoby nie tylko dla mnie, ale dla całego Los Angeles. Ba!, dla całej Ameryki!