(14) Mglista polana

First topic message reminder :

Okolice plaży

Mglista polana

Są takie miejsca, gdzie światło słoneczne przegrywa starcie z gęstymi chmurami. Wbrew pozorom, wcale nie tymi na niebie. Gęsta mgła praktycznie nigdy nie opuszcza tego miejsca, które może nieco przypominać miskę. Wgłębienie w leśnym terenie, gdzie drzewa przestają być tak gęste, aby wyraźnie różnić się od tych, jakie otaczają je ze wszystkich stron. To cichy i spokojny teren. Raczej...

<

Zwierzak szczekał jeszcze przez dłuższą chwilę, zdecydowanie wyczuwając obecność Jordana, jednakże jego szczekanie przeszło wreszcie w ciche skomlenie, kiedy mężczyzna opuścił jaskinię. Wtedy to też czworonóg zwrócił swój łeb stronę Sophie, obdarzając ją przeciągłym spojrzeniem mokrych oczu, a następnie obracając się do niej zadem, powoli ruszając przed siebie, jakby oczekiwał, że kobieta pójdzie za nim. To on zamierzał wybrać drogę, którą mieli podążać i tylko traf chciał, że pokrywała się ona z tą wybraną przez kobietę. Całe szczęście, bowiem zwierzaki miały przecież skłonność do wskakiwania we wszelkie możliwe krzaki i chaszcze.
Przemieszczając się bardzo powoli i robiąc sobie dłuższe przerwy, po około półtorej godziny dotarli do pierwszego miejsca, gdzie przerzedzały się drzewa, po tym zaś... Po tym zaś do jednej z największych plaż, gdzie znajdowało się zaskakująco wielu rozbitków.

Jordan nie był świadom w sumie że ktoś go usłyszy, no bo przecież kobiety już dawno mogły być na drugim krańcu wyspy.. w gwoli ścisłości sam dokładnie nie wiedział jak duża jest ta wyspa. Może dwa kilometry.. a może dwadzieścia, w zasadzie wlałby aby ta wyspa była dosyć mała żeby mogli ich szybciej znaleźć.
W końcu przedzierając się przez małe korytarze dotarł do jakiegoś większego pomieszczenia, poświecił latarką po wilgotnych ścianach aż coś.. chrupnęło? Czyżby nadepnął na jakiegoś nietoperza, czy inne małe zwierze? Nie, to było znacznie gorsze. Poświecił teraz na ziemię i upuścił aż telefon, na ziemi leżało pełno kości.. ludzkich kości. Wolał nie wiedzieć jak tu się znalazły i kiedy tutaj dotarły. Postanowił jak najszybciej ruszyć dalej, wziął telefon który zaczął szwankować, światło pojawiało się i znikało. Przy uderzeniu w ziemię rozwalił swoją latarkę, niby działała ale.. no cóż. Poszedł dalej, nie miał zamiaru zawracać.. nie teraz.

((Krótkie bo jestem chory. ._.))

Przemieszczając się dalej, mimo kości chrupiących pod nogami, Jordan dotarł do kolejnego niewielkiego pomieszczenia, w którym teoretycznie mógł wybrać dwie dalsze drogi. Traf chciał jednak, że nagły wstrząs, jaki jednocześnie prawie wywrócił go na ziemię, spowodował obsypanie się ziemi przy jednej odnodze. Otwór, który mógł okazać się wyjściem, został prawie całkowicie zasypany odłamkami skalnymi i piachem. Mężczyzna musiał zatem wybrać pozostałe przejście, bowiem raczej nie widziało mu się wracać poprzednio obraną drogą - czyż nie? Słysząc chlupotanie pod swoimi nogami, Jackson również zauważył wodę w żółtym kolorze, zaś w jego twarz buchnęła wkrótce chmura gorącej pary o charakterystycznym zapachu siarki. Jeśli zamierzał iść dalej, wkrótce dotarłby do skalnych źródeł, jakie wcześniej widziała Sam.

Naprawdę nie było to przyjemne uczucie, chodzenie po kościach osoby która czuła i oddychała.. po głowie chodziło mu wiele pytań, na przykład do kogo należały te kości i ile czasu tu leżały. Jednak nie to było teraz najważniejsze, jego głównym celem było wydostanie się z tej przeklętej.. jaskini, groty.. czy kto wie co to było. Nagle znikąd poczuł się jakby coś uderzyło w ziemię niedaleko niego, bądź cała wyspa zaczęła nagle.. się rozpadać? Mało by brakowało, a znów mógłby pójść z ziemią na kolejną randkę.. tym razem w ciemno.
Spojrzał przed siebie, o ile dobrze pamiętał to tam widział jakieś źródło światła, a teraz stertę kilkuset kilogramowych kamieni. Jęknął cicho w geście zawodu i podrapał się po łbie myśląc co dalej zrobić. Nie pozostało mu nic innego jak pójście tą drugą drogą, wracać nie zamierzał.
Szedł przez chwilę świadom że jaskinia została przez coś zalana, nie miał najmniejszej ochoty sprawdzać co to była za woda i czy nadawała się do picia. Spojrzał tylko w dół, widząc żółtawy kolor przyszło mu tylko jedna rzecz do głowy - siarka, ale o tym mógł się przekonać bliżej bo nagle chmura gorącej pary dmuchnęła mu prosto w twarz. Zasłonił ją rękoma jakby miało to pomóc, a następnie przyśpieszył do przodu czując ten równie nieprzyjemny zapach. Ból nogi mu strasznie doskwierał, jedyną rzeczą z której się cieszył była jego walizka. Następną rzeczą jaką dostrzegł to skalne źródła.. jednak, co teraz?

Jordan stanął wreszcie tam, gdzie korytarz zmieniał się w kolejną olbrzymią grotę. Tuż przed nim, choć mniej więcej dwa metry niżej, rozpościerał się oszałamiający widok. Podziemne jeziorka z żółtą wodą. Mniejsze i większe, połączone ze sobą niewielkimi wodospadami lub rzeczkami… Albo całkowicie niezależne. Nie mógł stwierdzić, na ile głębokie były niektóre z nich i jak gorąca była tam woda. Widział tylko gorącą parę wodną, która uderzała go w twarz. Cudem zauważył też dwie wąskie ścieżki, najprawdopodobniej stworzone naturalnie, po bokach. I w tej grocie znajdowało się kilka wyjść – jedno na wprost niej, jedno z prawej strony i jedno po lewej. Do wszystkich trzech dało się dojść, balansując na wąskich półeczkach przy ścianach. Na każdej z nich leżały jednak skalne odłamki, które miały wszystko utrudniać.

- Wow.. - Tylko tyle potrafił z siebie wykrztusić, no bo co by miał innego powiedzieć. Nie interesował się nigdy takimi rzeczami, a taki widok robił wrażenie. Szczerze mówiąc drugi raz w swoim życiu jest w jakiejś jaskini, za pierwszym razem był to element wycieczkowy.. a teraz musiał prawdę mówiąc walczyć o życie. Jeżeli się stąd nie wydostanie to wkrótce wszystko się rozpadnie, chyba. Wolał nie sprawdzać jaką temperaturę posiada woda w owych źródełkach, na pewno jest bardzo gorąca i może wyniknąć z tego wiele problemów..
Postanowił ruszyć jedną ze ścieżek, wybrał ścieżkę na swoje lewo. Trzymał się wystających kamieni, nie na tyle by się ich konkretnie złapać. Po prostu musiał sobie w jakiś sposób pomóc, a omijanie kamieni było dość trudne.. robiło mu się coraz cieplej, miał ochotę po prostu rozebrać się i paradować w samych bokserkach, co było nierozsądnym pomysłem w tej chwili. Dodatkowo trzymał w jednej z dłoni swoją walizkę, co jakiś czas robił sobie przerwę by odpocząć.

Czy to fart, czy też bardziej zamierzona koncepcja jakichś sił wyższych, mężczyźnie udało się przejść ścieżką do lewego wyjścia, choć pod koniec drogi był już praktycznie cały w pyle. Wewnątrz otworu napotkał zaś… Szok!, kolejny przepięknie ciasny i wąski korytarz, którym tym razem musiał wędrować znacznie dłużej niż w przypadku wszystkich poprzednich. Kolejne metry dłużyły mu się niemiłosiernie, zaś wątłe światło telefonu komórkowego niewiele dawało. Poruszał się praktycznie na oślep, dotykając mchu – jaki porastał tu zarówno ściany, jak i podłogę oraz sufit – nieomal całą powierzchnią swojego ciała. Był zmęczony, obolały, głodny, spragniony… Częściowo dopuszczając do siebie już najprawdopodobniej myśl, że przyjdzie mu zginąć w tym ciemnym podziemnym grobowcu. Nagle zobaczył przed sobą jednak paseczek bladego światła, jaki rysował się na wprost niego, idealnie przy końcu korytarza. Kiedy tam dotarł, w jego oczy rzucił się brak ściany, którą zastępował zielony gąszcz liści i gałęzi. Wystarczyło tylko przedrzeć się przezeń, by… Cóż, by trafić na kolejną część krzaków i lasu. Tym razem jednak jaśniejszego, wyraźnie pogrążonego w świetle poranka. Poruszając się dalej na czworakach, Jordan mógł trafić centralnie na wprost dwóch kobiet. Warto przy tym dodać, że w miejscu, gdzie zaledwie chwilę wcześniej zniknął Sebastian.