Fabuła

O fabule obowiązującej na Wyspie należy powiedzieć trzy rzeczy:

△ Po pierwsze - w przeciwności do większości for pbf, stanowi zamkniętą całość. Oznacza to, że rozgrywka nie będzie ciągnąć się w nieskończoność jak w Modzie na Sukces, a została rozplanowana na dziesięć spójnych rozdziałów, jak każdy sezon Gry o Tron. Rozpoczynamy od prologu, tj. zawiązania się historii, i od tej pory sukcesywnie zdążamy do jej finiszu, po osiągnięciu którego, fabuła się skończy, a samo forum zostanie zamknięte. Nie jest to oczywiście kwestia tygodni - bardziej kilkunastu miesięcy - mamy więc nadzieję, że rozrywek i niespodzianek wystarczy dla każdego, bo przygotowaliśmy ich naprawdę sporo. A, i uprzedzając pytania - dostajecie do dyspozycji pełną zagadek wyspę i całą pulę zadań do wykonania, ale to od Was zależy, jak potoczy się rozgrywka oraz jak owy zapowiadany finisz będzie wyglądał.

△ Po drugie - fabuła bardzo luźno opiera się o serial telewizyjny LOST, jednakże jego znajomość nie jest w żaden sposób konieczna do czerpania pełnej radości z rozgrywki. Odcięliśmy się od wydarzeń serialowych tak, jak tylko było to możliwe, tworząc własny projekt, by osoby, które nie widziały ani jednego odcinka, niczego nie traciły ani nie pozostawały w tyle. Wiernych fanów Zagubionych chcemy jednak pocieszyć - lot Oceanic 815 przewinie się Wam przed oczami na pewnym etapie fabuły, chociaż pewnie w nieco innej formie, niż się tego spodziewacie.

△ I wreszcie po trzecie - nie cofamy się mocno w czasie, bo jedynie do 22 września 2014 roku, co oznacza, że lot Oceanic 313 startuje dokładnie 10 lat po swoim pierwowzorze. Świat nie różni się więc zbytnio od tego, który znamy obecnie: prezydentem Stanów Zjednoczonych jest Barack Obama, Zachód niepokoją napływające z Afryki wieści o rozprzestrzeniającej się tam epidemii wirusa Ebola, w Azji coraz intensywniej działa Państwo Islamskie, oczy Europy zwrócone są w stronę zaogniającego się konfliktu na Ukrainie, Hong Kong zalewa fala strajków, Szkoci właśnie przegłosowali pozostanie częścią Wielkiej Brytanii, Chiny otrząsają się z niedawnego trzęsienia ziemi, a Nepal zmaga się z groźnymi powodziami. Na pierwszych miejscach list przebojów króluje Shake It Off Taylor Swift, Anaconda Nicki Minaj, All About That Bass Meghan Tainor i Stay With Me Sama Smitha. Jedyna różnica polega na tym, że w forumowym świecie serial LOST: Zagubieni nigdy nie ujrzał światła dziennego.

Opisy kolejnych rozdziałów, wraz ze streszczeniami bieżących wydarzeń, będą pojawiać się w tym temacie, śledźcie go więc uważnie!

CZAS FABULARNY: 22.09.2014 r.

CZAS REALNY: 9.08. - 19.08.2015 r.

PODSTAWOWE INFORMACJE:
△ lot 313 Oceanic Airlines z Sydney do Los Angeles startuje o 11:05 czasu lokalnego i planowo trwa 13 godzin i 40 minut,
△ pogoda w Sydney: 18 stopni Celsjusza, niebo zachmurzone, brak opadów,
△ użytkownicy rozpoczynający rozgrywkę od prologu piszą posty na pokładzie samolotu,
△ udział w prologu nie jest obowiązkowy, ale serdecznie do niego zachęcamy, bo będzie to rozgrzewka nie tylko dla Was, ale też dla Mistrzów Gry.

WSTĘP:
Port lotniczy w Sydney - największy tego typu obiekt w Australii, położony nad Oceanem Spokojnym, około dziewięciu kilometrów od miasta, obsługujący niemal czterdzieści milionów pasażerów rocznie. Jedno z najbardziej zatłoczonych lotnisk świata, z którego możesz dostać się praktycznie wszędzie. W terminalu - setki ludzi, wszystkich kolorów skóry, narodowości, w każdym wieku, wypełniających ten gigantyczny ul z metalu i szkła nieustannym buczeniem dziesiątek najróżniejszych języków. Pośród nich - Ty; być może sam, być może w towarzystwie, z walizką przy boku, biletem w dłoni i perspektywą niemal czternastogodzinnej podróży samolotem. Rozglądasz się dookoła i jeszcze nie wiesz, że gdzieś w tym tłumie są osoby, z którymi przyjdzie Ci spędzić znacznie więcej czasu, niż ten potrzebny na przebycie Pacyfiku. Póki co masz ważniejsze sprawy na głowie; ktoś na Ciebie wpada, ktoś niechcący Cię popycha, po lewej wysoka blondynka kłóci się z brodatym mężczyzną, a starszy brunet w mundurze krzyczy na recepcjonistkę. Zwyczajny dzień w zwyczajnym mieście; sprawdzasz numer lotu i kierujesz się zgodnie ze strzałkami, by kilkanaście minut później zająć miejsce na pokładzie.

Proszę wszystkich o zapięcie pasów bezpieczeństwa, lot 313 z Sydney do Los Angeles startuje za pięć minut...

CZAS FABULARNY:  popołudnie 22 września, noc z 22 na 23 września, ranek 23 września

CZAS REALNY: 20.08 - 06.10.2015 r.

PODSTAWOWE INFORMACJE:
△  postacie (z wyjątkiem jednej) nie są w stanie pamiętać momentu rozbicia
△ radzimy zwrócić uwagę na swoje obrażenia
△ lokacje są nieco od siebie oddalone, jednak przejście pomiędzy nimi nie powinno sprawiać większego problemu, choć nie radzę robić tego od razu… kto wie, co zdarzyło się jeszcze. Nie można samemu decydować, do której lokacji przechodzi postać, należy zgłosić chęć przejścia Mistrzowi Gry, który skieruje do nowego miejsca.
△ nie możecie sami odnajdywać bagaży, walizek i elementów ekwipunku, o rozdanie zadba MG, jeśli chcecie zwrócić uwagę, że przeszukujecie martwego współpasażera lub najbliższą okolicę - podkreślcie fragment postu.
△ TYŁ SAMOLOTU spada gdzieś w głębi wyspy i na razie jest wyłączony z rozgrywki - rozbitkowie nie wiedzą, czy ktoś na tyle przeżył, ani gdzie się znajduje.
△ pojawiła się pierwsza lista czynności dodatkowych


WSTĘP:
Niepewni oraz zdezorientowani niedobitkowie obudzili się... właściwie nie mając bladego pojęcia o okolicy. Po otworzeniu oczu, teren mógł przypominać katalogowe tropiki - cień palm, lazur oceanu, sypki piach. Niestety sielankowe widoki psuły części kończyn, swąd spalonego ciała oraz dym unoszący się gdzieś w pobliżu.
Jak to wszystko było możliwe? Kiedy miał przybyć ratunek? Co robić? Dlaczego część z nich nadal żyła?
Szok po katastrofie jest tak wielki, że pierwsze minuty przemijają nie wiadomo kiedy. Na plaży dogorywa pasażer, któremu obcięło obie nogi, z zarośli właśnie wybiegł ranny pies, a na ratunek w oceanie czeka mała dziewczynka, która nie odnajdzie już swoich rodziców. Gdzieś między falami majaczy niewyraźny kształt dłoni, choć jej właściciel powoli traci siły, aby wreszcie pogrążyć się w oceanie.
To brutalne, lecz prawdziwe – nie ma co liczyć na pomoc, kiedy rannych jest więcej niż tych, którzy mogą ich ocalić. Na nic zdadzą się paniczne krzyki, kiedy dookoła rozbrzmiewają przeraźliwie głośne salwy płaczu, a od strony części wraku dochodzą metaliczne zgrzyty. Charakterystyczny zapach, jaki unosi się w powietrzu, zmieszany z wonią egzotycznych kwiatów i oceanicznej soli, przynosi tylko jeszcze większy niepokój. Paliwo lotnicze… Czyżby wszystko miało zaraz wybuchnąć…?
Ludzie patrzą po sobie, wytrzeszczając oczy w skrajnym przerażeniu, jednak nie ruszają się z miejsca. W końcu pomoc może nadejść dosłownie w każdej chwili, oni zaś nie chcą jej przegapić. Gąszcz roślin za ich plecami nie wygląda na tyle zachęcająco, by rozważali opcję wejścia głębiej. A przecież i tam mogą znajdować się ludzie! Pytanie tylko, czy ktokolwiek chce ich znaleźć, kiedy większość pasażerów ledwo wyrabia z własnymi obrażeniami…
Rozdzieleni bliscy, martwi i zaginieni przyjaciele, członkowie rodziny, których nie sposób odnaleźć pośród ogólnego chaosu… To tylko zalążek tego, z czym muszą mierzyć się żywi szczęśliwcy. Wszystko dopiero przed nimi. A kiedy nadejdzie noc…?

CZAS FABULARNY: od ósmej rano 23 września do ósmej rano 24 września

CZAS REALNY: 7.10 - ??

PODSTAWOWE INFORMACJE:
△ kończy się jedzenie oraz woda pitna, rozbitkowie nie są w stanie zdobywać ich bez ingerencji MG
△  postacie (z wyjątkiem jednej) nie są w stanie pamiętać momentu rozbicia
△ radzimy zwrócić uwagę na swoje obrażenia
△ lokacje są nieco od siebie oddalone, jednak przejście pomiędzy nimi nie powinno sprawiać większego problemu, choć nie radzę robić tego od razu… kto wie, co zdarzyło się jeszcze. Nie można samemu decydować, do której lokacji przechodzi postać, jeśli nie jest to podlokacja danego tematu (np. 7.1 -> 7.2), należy zgłosić chęć przejścia Mistrzowi Gry, który skieruje do nowego miejsca.
△ nie możecie sami odnajdywać bagaży, walizek i elementów ekwipunku, o rozdanie zadba MG, jeśli chcecie zwrócić uwagę, że przeszukujecie martwego współpasażera lub najbliższą okolicę - podkreślcie fragment postu.
△ TYŁ SAMOLOTU spada gdzieś w głębi wyspy i na razie jest wyłączony z rozgrywki - rozbitkowie nie wiedzą, czy ktoś na tyle przeżył, ani gdzie się znajduje.
△ wkrótce pojawi się druga lista zadań dodatkowych, jednak na chwilę obecną nadal można wykonywać te z pierwszej


WSTĘP:
Mimo upływu czasu, ratunek nie nadchodził. Jedna jedyna szansa, jaką otrzymali rozbitkowie, kiedy nieduża awionetka przeleciała nad wyspą, dosłownie rozpłynęła się w powietrzu. Pierwsze ogniska zostały rozpalone dosłownie ułamki sekund za późno, zaś napis SOS, jaki postanowiono wybudować na jednej z plaż, w tamtym momencie był jeszcze w czystej rozsypce. Nadzieja zaczęła gasnąć niczym wątły płomyczek ledwo tlący się jeszcze na prawie wypalonej świeczce. Do niej zaś porównać można było zapał, z jakim początkowo niektórzy podchodzili do faktu, iż udało im się przeżyć katastrofę. Kiedy jednak większość rozbitków zrozumiała, że samolot nie rozbił się tuż przy plaży i lesie, za którym znajdował się jeden z najlepszych kurortów wypoczynkowych w Malibu, nastroje uległy znacznej zmianie.
Również załoga – dotychczas błąkająca się po dzikiej głuszy, gdzie spadła jej część maszyny – dotarła wreszcie tam, gdzie zdążyła zebrać się już znaczna część ocalałych. Czy była to jednak dobra decyzja…? Widok osób obsługujących feralny lot stanowił swoisty zapalnik dla niektórych ludzi, jakim naturalnym zachowaniem zdawało się zwalanie na nich całej winy. W obliczu publicznego linczu, jedna z największych grup podzieliła się na dwa obozy. Jedni pozostali na plaży, gdy drudzy odeszli gdzieś w kierunku lasu, by wkrótce zniknąć z oczu tych, którzy nie podzielali ich agresywnych poglądów. Co się z nimi stało…?
Burza sprawiła, że niedoszli pasażerowie lotu 313 Oceanic Airlines musieli zmierzyć się z wizją utraty wszystkiego, co dotychczas udało im się osiągnąć. Napis SOS został dosłownie zmyty z piasku, zaś ogniska wygasły w zatrważającym tempie. Usiłując uratować cokolwiek, co tylko się dało, rozbitkowie postanowili schronić się w lesie i na jego obrzeżach, jednak niektórzy z nich na własnej skórze przekonali się, jak zła była to decyzja. Przetrwali jednak – wychodząc jakoś ze wszystkiego, co zafundowała im prawdopodobnie najokropniejsza i najbardziej przerażająca noc w ich życiu.


Kolejny dzień wita ocalałych zaskakująco piękną pogodą. Niebo jest bezchmurne, słońce sunie po niebie ku najwyższemu punktowi, obdarzając ciepłem tych wszystkich, którzy zmoknęli i zmarzli podczas lodowato chłodnej nocy. Ludzie na powrót zaczynają wychodzić na otwartą przestrzeń, wracając tym samym do wcześniej podjętych czynności lub też zwyczajnie usiłując odpocząć gdzieś po nieprzespanych godzinach. Gwar rozmów powoli roznosi się wokoło, choć nie są to raczej zbyt pogodne konwersacje. Ludzie usiłują co prawda zachowywać pogodę ducha, pocieszając się przy tym wzajemnie, jednakże jest to wręcz niesamowicie ciężkie zadanie.
Kilka osób usiłuje zbudować prowizoryczny szałas, część ustawia się w kolejce do lekarza, jeszcze inne szukają zaś jedzenia wyrzuconego przez ocean lub też innych potrzebnych przedmiotów, omijając przy tym ciała, jakich nie zabrała woda. Nikt nie kwapi się do pochowania zmarłych, jak gdyby miało to oznaczać poddanie się losowi, okazanie braku nadziei w to, że już wkrótce pojawi się pomoc, która zrobi coś z żywymi i martwymi. Swoistą tajemnicą poliszynela jest jednak to, iż samolot posiadał co prawda nadajnik mogący wysłać sygnał ratunkowy, lecz aktywowałby się on wyłącznie w wypadku zamoczenia w jakiejś cieczy. Tak się nie stało, a sprzętu nikt nie widział od pierwszych chwil tuż po katastrofie. Zwłoki zaczynają natomiast śmierdzieć, rozkładając się i jeszcze bardziej odstręczając zagubionych ludzi.
Właśnie… Czy ktoś mówił zagubionych…? Po plaży niesie się pogłoska o wysokiej, ciemnej i nieludzko wydłużonej postaci, jaką nieliczni widzieli niedaleko linii lasu. Kilka osób wspomina również o ludziach, którzy jeszcze przed chwilą znajdowali się tuż przy nich – w zasięgu ich wzroku, a jakich nigdzie nie widać. Zupełnie tak, jakby rozpłynęli się w powietrzu. Ktoś mówi coś o przeraźliwym krzyku o pomoc, inny dodaje, że widział mężczyznę ciągniętego przez niewidzialną siłę w stronę zarośli, następny szepcze o bijącym sercu i lęku, jaki niespodziewanie go ogarnął. Atmosfera staje się jeszcze bardziej napięta.
Co zaś z grupą, jaka znalazła się w samej dziczy? Dziwne, niepokojące i przerażające wydarzenia rozgrywają się z coraz większą częstotliwością, lecz tylko część z nich da się logicznie wytłumaczyć.